Αθήνα-Κερατέα aller- retour...

Αυτό το άρθρο θα ξεκινήσει με τραγούδι... και χαρά...

# εκδοχή: Ernesto #

     Σε λίγες μέρες έχω επέτειο. Σε λίγες μέρες γιορτάζω. Σε λίγες μέρες θα ξανά θυμηθώ πως τα χιλιόμετρα είναι μια ιδέα... αν υπάρχει η διάθεση, ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα και για δεύτερη σαμπρέλα, η καλή παρέα, η ιδέα γίνεται γεγονός. Τέτοιες μέρες πέρσι ξεκίνησα για μια διαδρομή που δε θα κατέληγε σε σπίτι κανενός φίλου, δε θα κατέληγε σε καμιά παραλία, δε θα κατέληγε σε κανένα λόφο για καφέ και αμπελοφιλοσοφία, δε θα κατέληγε σε καμιά συνέλευση από εκείνες της πλατείας -απορώ αν τις θυμόμαστε και αυτές-, δε θα κατέληγε σε κανένα μαγαζί για τσίπουρο και μεζέ, δε θα κατέληγε σε κανένα πεζόδρομο για αραλίκι με φτηνή μπυρίτσα από το περίπτερο, σε συνδυασμό, με ανάλαφρη κουβέντα και χαζό φλερταρίσματα, στις πρώτες ανοιξιάτικες γυναικείες παρουσίες. Εκείνη η βόλτα θα με πήγαινε στο πιο μάχιμο μέρος του οικοπέδου που ζούμε, θα με πήγαινε στο χωριό που περιγράφει ο  René Goscinny και ο Albert Uderzo στις περιπέτειες του Asterix. Θα με πήγαινε στο μέρος που για πρώτη φορά είδα μια κοινωνία ολόκληρη, οργανωμένη πίσω από ένα κοινό σκοπό. Στο μέρος όπου οι μανάδες απειλούσαν τα παιδιά τους, πως αν δεν διαβάσουν το μεσημέρι, δε θα τα άφηναν το βράδυ να πάνε... στα μπλόκα -και όχι για ποτό,καφέ κτλ-. Στο μέρος που δέχτηκε για πάνω από μήνα τη πιο άγρια κρατική καταστολή και μέσα από αυτή κατάφερε να αναβιώσει την απόλυτη εξέγερση, κατάφερε να ζήσει ελεύθερα πολιορκημένο. Στο μέρος του οποίου οι κάτοικοι κατάφεραν τις δυνάμεις καταστολής να πιάσουν το σημείο ναδίρ τους. Σήκωσαν κεφάλι απέναντι στον άδικο κρατισμό και αλλάξανε σχέδια που θα γέμιζαν με εκατομμύρια ευρώ, τσέπες λίγων στις πλάτες των πολλών .

Μιλάω για τη Κερατέα. 

     Η διαδρομή μέσα από τα όμορφα Μεσόγεια ήταν υπέροχη, ο καιρός μου έκανε τα κέφια και η μια σαμπρελίτσα μου, που παρέδωσε πνεύμα δεν μπόρεσε σε καμιά περίπτωση να μου χαλάσει το κέφι. Ειδικά από τη στιγμή που πέσανε πάνω μου άνθρωποι με όρεξη για να με κάνουν καλά -ένα μικρό σεμινάριο αλληλεγγύης-. Συνέχισα για το τελικό προορισμό, απορροφημένο από την ομορφιά της άνοιξης γύρω μου, σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν είχα ξεχάσει πόσες ταχύτητες έχω και που ακριβώς πήγαινα. Πλησιάζοντας τη γκρίζα ζώνη της Κερατέας, το τοπίο άρχισε να μου προσγειώνει τη φαντασία και να μου θυμίζει το σκοπό. Πέτρες στο δρόμο, σκαμμένη άσφαλτος, καμένες μπουλντόζες και φορτηγά, μυρουδιά από φλεγόμενα λάστιχα, θρυμματισμένα μπουκάλια μπύρας -με προσοχή μη πάθω και άλλο λάστιχο-, κόσμος κάτω από αυτοσχέδια καταλύματα, με πρόσωπα χαμογελαστά, μέσα σε μια ηρεμία, ακριβώς όπως η κατσαρόλα λίγο πριν πεταχτεί από το καπάκι της, το πρώτο βραστό νερό. Υποδοχή θερμή από τους ντόπιους. Σουβλάκια, νερά, μπύρες, γέλια, μουσικές, χαβαλέδες δημιουργούσαν μια κατάσταση πανηγυριού. Για αυτούς εκεί πανηγύρι ήταν. Όταν εσείς που κάθεστε στη σέλα μου, φτάσετε στο σημείο να μην έχετε τίποτα να χάσετε, το γλεντάτε. Βρίσκεστε σε κατάσταση πραγματικής ελευθερίας και πολεμάτε... γελώντας... ο ένας δίπλα στον άλλο. 500 μέτρα παραπέρα, το εντελώς αντίθετο. Κατάσταση επιφυλακής, κλούβες, κράνη, ασπίδες, γκλοπ, πράσινες στολές ψευτοκαθισμένες  στα γόνατα. Νευρικότητα, κούραση, άγνοια, καυλομπατσιλίκι, περιμένοντας εντολές. Μια απογοητευτική προσπάθεια των ένστολων, για να χαλαρώσουν λίγο, από τη παύση του πυρός, την οποία προς στιγμήν τους τη χάλασε η παρουσία καμιάς 200ριάς από εμάς τα δίκυκλα με την αλυσίδα -σιγά τη φασαρία που κάνουμε-. Εκείνη τη μέρα όμως δεν έκανα τόσα χιλιόμετρα για να μυρίσω τα δακρυγόνα σας. Δεν έκανα τόσα χιλιόμετρα για να χαζεύω τα άδεια σας μάτια, κάτω από τα κράνη σας και φυσικά προτιμούσα να σας βλέπω εξουθενωμένους, μέσα στο λιοπύρι να χαζοστέκεστε, παρά να σας δώσω την όπια αφορμή, για να ξεπιαστείτε. Άλλωστε είπαμε 500 μέτρα από την άλλη μεριά γινόταν πανηγύρι. Αυτό θα ήταν το πακέτο σας. Εσείς στην υπηρεσία σας και εμείς στη ζωή. Πρώτες μουσικές από τα μεγάφωνα, φιλόξενη πρασινάδα στο έδαφος και μερικές ελιές ίσα να κόβουν το πολύ ήλιο και τα 50 χιλιόμετρα να κάνουν τη παρουσία τους αισθητή στο σκελετό μου. Πολλά ποδήλατα τριγύρω, σπαστά, βουνού, πόλης, για όλα τα γούστα. Το δύσκολο δεν είναι να πας κάπου και ας είναι μακριά. Το δύσκολο είναι να γυρίσεις από εκεί που πήγες. Όταν ήρθε η ώρα μου να φύγω, για λίγο ταράχτηκα, αφού ξέφυγα από το πανηγύρι της Κερατέας και κατάλαβα ότι δε βρίσκομαι αραχτό με το πετάλι να με στηρίζει όρθιο, πάνω σε κάποιο βραχάκι του Φιλοπάππου.

      Είχε πια βραδιάσει και μέτραγα άλλα 50 χιλιόμετρα για πίσω, δηλαδή κοντά στις 3+ ώρες τσούλιμα. Γιαυτό είναι οι φίλοι, όταν εσένα σου βγαίνει αδυναμία, κοιτάς τους δικούς σου και παίρνεις κουράγιο δίνοντας δύναμη. Όλοι φοβάστε, τη κούραση, την απογοήτευση, τη μη αποδοχή, την αποτυχία, τη στραβή, το αβέβαιο, την απώλεια, την ευθύνη, φοβάστε πράγματα που δεν μπορείτε να κατανοήσετε -οι προϊστορικοί άνθρωποι φοβούνταν τους κεραυνούς και εσείς τα CDS, τα ομόλογα και τα επιτόκια-. Φοβάστε τη μοναξιά, τη κοροϊδία, τη διεκδίκηση, το διαφορετικό από τα προσωπικά σας γούστα ,ακόμα-ακόμα τόσο καιρό που σας παρατηρώ θα έλεγα ότι απλά φοβάστε να δείτε τα πράγματα όπως είναι. Φοβάστε να το κάνετε αυτό γιατί μετά θα πρέπει να κάνετε κάτι για να τα αλλάξετε ή να αλλάξετε εσείς ή να μετρήσετε το πόσο καλά πιστεύετε τα όσα υποστηρίζετε. Από την αδράνεια δηλαδή να περάσετε στη δράση. Γενάτε δικαιολογίες, επιχειρήματα, ιδεολογίες, προκαταλήψεις, δογματισμούς, ρατσισμούς, ώστε να κρυφτείτε πίσω από αυτά, επειδή φοβάστε να δράσετε... από μόνοι σας. Γιατί γνωρίζετε καλά, ότι κάτι θα πρέπει να χάσετε από αυτά που ήδη έχετε και τους έχετε δώσει, τόση σημασία, αρκετή για να θεωρείτε ότι ζείτε.
       Η Κερατέα ήταν μια γιορτή, μια γιορτή κοινωνικής ανυπακοής απέναντι σε κράτος και τα ντόπια οικονομικά lobby. Δεν είμαι από εκείνα τα μέρη και δεν γνωρίζω λεπτομέρειες της κατάστασης και σε καμιά περίπτωση δεν θα κάτσω να κρίνω πράξεις και κίνητρα για το αν ήταν σωστά ή λάθος τα όσα έγιναν εκείνες τις μέρες. Αυτά τα αφήνω για τους επαγγελματίες των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης. Εγώ θα μείνω σε αυτό που είδα. Μια κοινωνία σίγουρα διάφορων πεποιθήσεων συγκροτημένη γύρο από ένα κοινό σκοπό. Γύρω από ένα σκοπό που ενοχλούσε και εναντιωνόταν, απέναντι σε αυτούς που αποφασίζουν για εμάς. Το πρόβλημα της Κερατέας σε μεγαλύτερη κλίμακα σας θυμίζει κάτι;! Όπως λέει και ένας στοίχος από κάποιο αγαπημένο μου τραγούδι "Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...". Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε, οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει. Τα νέα τρέχουν τόσο γρήγορα που κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι έχει πεθάνει ο Michael Jackson... Η ζωή μας έχει γίνει ποδήλατο, πατίνι, διαστημόπλοιο και φεύγει. Βρίσκουμε το εξιλαστήριο θύμα, του τα φορτώνουμε και το βουλώνουμε. Συνήθως το εξιλαστήριο θύμα σαν βασικό του χαρακτηριστικό έχει την αδυναμία. Σε αυτή τη κοινωνία ο πιο αδύναμος κρίκος, είναι οι μετανάστες. Αυτοί φταίνε και σε αυτούς θα τα φορτώσουμε.
       Μας φάγανε τις δουλειές και πνίξανε τη κοινωνία στο έγκλημα. Φυσικά και έτσι έγινε, παλιά τρώγαμε ο ένας τη δουλεία του άλλου, γαμούσαμε ο ένας τη γκόμενα του φίλου, κλέβαμε ο ένας το μαγαζάκι του άλλου, με τη διαφορά ότι ο θύτης όπως και το θύμα είχαν αστυνομική ταυτότητα. Το πρόβλημα λοιπόν λύθηκε στα χαρτιά άρα το παιχνίδι το κερδίζουν με 3-0 όσοι έχουν ταυτότητα.

Είσαστε οι κοινωνία των i wanna be γιατρός, δικηγόρος, διευθυντής, προϊστάμενος, μηχανολόγος, δημόσιος υπάλληλος και για όλα σας φταίνε αυτοί που σας φάγανε τις δουλειές... του μαζέματος των ελιών, του σκαψίματος των δρόμων, της προσοχής των ηλικιωμένων, της καλλιέργειας των χωραφιών, του χτισίματος των σπιτιών, εννοείται και το μπογιατζιλίκι μέσα  -αφού όλοι οι παλιοί έλληνες μπογιατζήδες τη δουλεία στα παιδιά τους ήθελαν να την αφήσουν... πόσο μάλλον τα ίδια γούσταραν να την αναλάβουν...-. Κόντεψα να το ξεχάσω... μας κλέψανε και τις δουλειές από τα φανάρια και τα μεταπτυχιακά πάνω στο marketing πωλήσεων πάνε στράφι. Μέσα σε όλο αυτό θυμηθήκατε, το "μάθε τέχνη και άστη να και άμα πεινάσεις πιάστη να", αφού φυσικά δε σας πέτυχε η συνταγή του, "μάθε παιδί μου γράμματα" ή τουλάχιστον δε σας βόλεψε όλους. Ξαφνικά η παραγωγή έγινε μια έννοια σνομπ και περάσατε στο πιο ακαδημαϊκό... παροχή... υπηρεσιών! -Δηλαδή εγώ που είμαι ποδήλατο παρέχω μια υπηρεσία,σε πάω εκεί που θες να πας, για να γίνει αυτό όμως πρώτα υπήρξε η παραγωγή μου, δηλαδή κάποιος με έφτιαξε και ας μην τον πήγα πουθενά τον συγκεκριμένο- .Ξαφνικά βέβαια δεν έγινε, βοήθησε και το κράτος εντέχνως να σας στρέψει προς αυτή τη κατεύθυνση. Οι πλειοψηφία τη πάτησε τη μπανανόφλουδα, οι υπόλοιποι είχατε είδη αρχίσει να φεύγετε σε άλλη γη σε άλλα μέρη και όσοι μείνατε σε αυτή τη γη και σε αυτά τα μέρη, καλά κουράγια.
Υ.Γ.1 Κανείς δεν αφήνει το σπίτι του για πλάκα...
Υ.Γ.2 Η παραβατικότητα δεν έχει χρώμα και φυλή...
Υ.Γ.3 Όταν σου συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχεις, είναι δύσκολο και εσύ να σεβαστείς την ύπαρξη.
Υ.Γ.4 Εκτός από τα αστεία βιντεάκια που βλέπουμε κατά καιρούς στο "εσύ σωλήνας" -τα οπαία βέβαια έχουν θάψει εντελώς τα ανέκδοτα-, γράψτε και κανά "Κερατέα" να θυμηθείτε λίγο.
Υ.Γ.5 Παλιά ο κόσμος έλεγε ανέκδοτα και τώρα σχολιάζει το τάδε βιντεάκι στο "εσύ σωλήνας"... το χειρότερο βέβαια είναι ότι αν δεν έχεις δει το βιντεάκι δε μπορείς και να γελάσεις ενώ αν δεν έχεις ακούσει το ανεκδοτάκι παίζει και να γελούσες! Ωραίο θέμα βγήκε για επόμενο άρθρο.
Υ.Γ.6 Λες τώρα που έχει γίνει κατάπαυση πυρός να έχουν ξεχάσει μέχρι και οι Κερατιώτες;!

# εκδοχή: Νταλίκας #

Πάνε μερικοί μήνες που έχω αρχίσει και κυκλοφορώ μέσα στο λεκανοπέδιο. Είναι ακόμα αρχή και δεν κάνω μεγάλες αποστάσεις. Η αλήθεια είναι όμως ότι έχω προκαλέσει εντύπωση. Γουστάρουν την παρέα μου, και τις ανέσεις που μπορώ να προσφέρω. Ο χειμώνας έχει περάσει και τους ακούω συνέχεια να λένε ότι θα πάμε μεγάλες βόλτες, σε όμορφα μέρη και άλλα τέτοια. Έχω ακούσει από τα ...παλιότερα πως κάθε άνοιξη τα ίδια ακούμε!!!

     Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε. Κάποιοι αναβάτες αποφάσισαν να κάνουμε μια μεγάλη εκδρομή. Μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα καμιά 200αριά από εμάς μαζί με τους αναβάτες μας και ξεκινήσαμε. Σταματήσαμε και στην Αγία Παρασκευή να μαζέψουμε και κάποιους ακόμα. Δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο κι έτσι είχα πολύ καλή διάθεση και αγωνία για να περάσω όσο καλά, όσο φανταζόμουν. Η αλυσίδα μου δίνει αρμονική κίνηση στους τροχούς και όσο απομακρυνόμαστε από την άσχημη πόλη τη σκυτάλη αναλαμβάνουν η φύση, ο ήλιος, οι μυρωδιές. Όλοι κάνουμε σαν παιδιά. Κάνουμε συχνές στάσεις. Κάποια τεχνικά προβλήματα, κάποιοι λιγότερο γρήγοροι από το μέσο όρο. Δεν ανησυχούμε καθόλου. Δε βιαζόμαστε και το χρονοδιάγραμμα μας είναι υπέροχο. Πλησιάζοντας προς τον προορισμό οι σκέψεις κινούνταν σε ρυθμούς αντίστασης. Πηγαίναμε στην Κερατέα. Τρεις μήνες στα μπλόκα. Στην Ελλάδα του 2011 που ο κόσμος έχει μάθει να κάνει τον αδιάφορο, μια συνοικία -πραγματικά- πολεμάει στο δρόμο διεκδικώντας να μην κατασκευαστεί χωματερή μέσα στα μούτρα τους. Μια λογική σκέψη είναι: Μα καλά, αφού η Ελλάδα πλήρωνε πρόστιμα κάποια δις ευρώ ετησίως για τις χωματερές, γιατί θέλουν να κατασκευάσουν μία νέα χωματερή? Μα γιατί το δημόσιο χρήμα θα το εκμεταλλευτούν οι εταιρίες του κάθε μεγαλοεργολάβου "Φρόμπολα". Όλο αυτό το σενάριο λοιπόν, ο τόπος εκεί δεν το σήκωνε. Και τους το έδειξε από την αρχή. Οι μεγαλοεργολάβοι, οι μπουλντόζες και ότι είχε να κάνει με το "έργο" ήταν ανεπιθύμητα στην περιοχή. Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση μαζί με τους πατερούληδες έστειλαν στην περιοχή τα σκυλιά τους. Αντιθέτως με την -δυστυχώς- φυσιολογική εξέλιξη, ο κόσμος ενώνεται σαν γροθιά, έτοιμη να κάνει μια μελανιά στα μούτρα του πολιτικού συστήματος μας, που θα έκανε να σβήσει καιρό. Και τα καταφέρνουν. Δέχονται απρόκλητες επιθέσεις από την αστυνομία, δακρυγόνα, χημικά, συλλήψεις, τα αδέσποτα κοντεύουν να μπουν στα σπίτια τους. Ο οικισμός δεν ακολουθεί τον παθητικό ρόλο. Αντιθέτως, συσπειρώνεται, αυτο-οργανώνεται και ανταποδίδει. Η καμπάνα από ένα μικρό εκκλησάκι είναι το σήμα ότι ξεκινάει σύρραξη. Όποτε ακουγόταν αυτή η καμπάνα η Κερατέα σύσσωμη έβγαινε να πολεμήσει. Ήθελα να νιώσω από κοντά την ατμόσφαιρα από έναν πολύ μικρό οικισμό που πολέμησε και νίκησε. Είχαν το 2ήμερο Φεστιβάλ Αντίστασης. Είχαν νικήσει και ήθελαν να το γιορτάσουν με καλεσμένους τους πάντες. Έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς να πάμε. Σαν ποδηλατοπορεία αλληλεγγύης στους κάτοικους της Κερατέας που νίκησαν και έδειξαν το δρόμο σε όλη την ελληνική κοινωνία, ότι άμα το λέει η ψυχούλα σου να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, θα το κάνεις και θα ισοπεδώσεις όποιον σταθεί απέναντι προσπαθώντας να σε βιάσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Φτάνοντας στην Κερατέα, ανακοινώνουν από τα μεγάφωνα πως φτάνει η ποδηλατική πορεία αλληλεγγύης. Οι πραγματικοί ήρωες της Κερατέας, υποδέχονται σαν ήρωες εμάς επειδή κάναμε 50 χιλιόμετρα για να πάμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Κάποιοι κλαίνε, άλλοι αγκαλιάζουν κάποιους ποδηλάτες, τους λένε 'ευχαριστούμε' (!!!!!),οι γιαγιάδες που κάναν κουμάντα στους πάγκους με τα αναψυκτικά κι αυτά, φώναζαν 'τσάμπα νερά στους ποδηλάτες'. Συμπεραίνω με το ταπεινό μεταλλικό μου μυαλό πόσο καλά αισθάνονται οι άνθρωποι όταν έχουν δίπλα τους άλλους ανθρώπους. Πριν αράξουμε για τα καλά, πηγαίνουμε μια βόλτα μέχρι το μπλόκο. Δύο κλούβες κάθετα στο δρόμο και τα σκυλιά...δεμένα...και σε επιφυλακή. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι πλησιάζουν ποδηλάτες -όπως είναι πολύ λογικό- φόρεσαν κράνη, πήραν αγκαζέ τα ψεκαστήρια και ήταν έτοιμοι. Προσωπικά δεν είχα καμία διάθεση ούτε να γελάσω μαζί τους. Η ύπαρξη τους ήταν αστεία και η συμπεριφορά τους για γέλια.

      Προτίμησα να γυρίσω στο πανηγυρικό κλίμα του χωριού και να αφήσω τα ημίαιμα να λιώνουν κάτω από τον ήλιο προστατεύοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και τους 'μπαμπάδες' τους. Τσουλάω προς την γιορτή..

Το μενού περιλαμβάνει άραγμα στο πράσινο, μπύρες και καλάμια. Σιγά σιγά οι πρώτες μουσικές μας γρατζουνάνε τα αυτιά από το stage. Κάθε 2 ώρες υπάρχει group αναχώρησης ποδηλάτων. Σκεφτόμαστε ότι έχουμε κάνα 5ωρο να αράξουμε όπως πρέπει. Εγώ με τον Τσε και το 3ο ποδήλατο της παρέας είχαμε σκεφτεί ότι έχουμε άλλα 50 χλμ για πίσω και απλά ακουμπάγαμε στο δέντρο και λιαζόμασταν. Αυτοί που θα έκαναν πετάλι δεν τα υπολόγισαν και πολύ καλά και σαν χαλαροί τύποι που είναι, έγιναν πίτα!!! Νύχτωσε πλέον στην Κερατέα.. ανασυντασσόμαστε σιγά σιγά γιατί ο γυρισμός είναι εξίσου μακρύς με τον ερχομό. Μόνο που στον γυρισμό έχεις και την κούραση του ερχομού... Διάθεση και ψυχολογία υπάρχουν ακόμα. Και αφού υπάρχουν αυτά, ο γυρισμός θα είναι και αυτός απολαυστικός.

      Η Κερατέα νίκησε λοιπόν. Όταν είχε ξεκινήσει αυτός ο πόλεμος, τα ΜΜΕ δεν δίστασαν να μιλήσουν για 'μαύρα μπλοκς', για κουκουλοφόρους και για άλλες ...τρομοκρατικές δράσεις που λάμβαναν χώρο εκεί. Καταδίκαζαν -για άλλη μια φορά- κάθε μορφή βίας, την οποία εντόπιζαν στις μολότωφ, ξεχνώντας τη βία του κράτους απέναντι σε όλη την κοινωνία της Κερατέας. Έτσι κάνουν τα ΜΜΕ. Αυτή είναι η δουλειά τους. Είναι οι πιο στενοί συνεργάτες της κάθε κυβέρνησης και έχουν αποστολή να χειραγωγούν τον αποβλακωμένο τηλεθεατή. Πάντα πρέπει να βρεθεί ένας -τουλάχιστον- αποδιοπομπαίος τράγος για να απορροφήσει την οργή του λαού. Στην Κερατέα ήταν οι αναρχικοί που προκαλούν βία. Αργότερα, για την χρεοκοπία της χώρας ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τώρα που έρχονται (?) εκλογές και τα 2 κόμματα εξουσίας έχουν πατώσει για τα καλά και η αυτοδυναμία δεν φαίνεται ούτε με κυάλια, οι άμεσοι και πιο πιστοί συνεργάτες του πολιτικού συστήματος πρέπει να βρουν ένα θέμα να ανεβάσουν τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πάει πουθενά το μυαλό σας; Στους μετανάστες ε; Σωστά. Την πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας. Λόγω καταστάσεων. Ξαφνικά έχουν ξεχαστεί τα Μνημόνια. Όλοι αυτοί που βάλαν την υπογραφή τους σε μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις, στην ταφόπλακα δηλαδή της ελληνικής κοινωνίας στρέφονται μαζί γαλάζιοι και πράσινοι εναντίον των μεταναστών. Ετοιμάζουν κέντρα κράτησης, επιχειρούν 'σκούπες', ξαφνικά το κέντρο της Αθήνας στις 12 το βράδυ είναι έρημο. Τους κρύβουν αλλού. Φορτώνουν πλέον σε αυτούς μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση με ανεργία, εγκληματικότητα κλπ και κάνουν επίκληση στο πατριωτικό συναίσθημα του τηλεψηφοφόρου. Τον βάζουν απέναντι από τον μετανάστη. Από τον μετανάστη που πλήρωσε -σε ελληνικά κυκλώματα- ένα σωρό λεφτά για να περάσει από την Ελλάδα και να βρεθεί σε μία χώρα της Ευρώπης για να δουλέψει. Πόσοι μετανάστες δηλώνουν ότι δεν μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα; Ότι δεν είχαν σκοπό να έρθουν να αναζητήσουν δουλειά σε μια χώρα με 25% ανεργία; Ότι πήγαν σε κάποια άλλη χώρα και τους στείλανε πίσω με το πρώτο αεροπλάνο; Τα είπε πιο πάνω και ο Τσε. Μας στρέφουν εναντίον τους. Η Ελλάδα των άχρηστων πτυχίων και της μηδαμινής παραγωγής στρέφεται απέναντι  στους μετανάστες που κάνουν δουλειές που εμείς δεν καταδεχόμαστε. Απέναντι σε αυτούς που μένουν δέκα - δέκα για να μοιράζονται τα έξοδα. Σε αυτούς που δεν ξέρουν τι σημαίνει κατανάλωση. Σε αυτούς που -μη έχοντας και άλλη- επιλογή επανέφεραν το ποδήλατο ως μεταφορικό μέσο.

Απέναντι σε αυτούς θέλουν να σας στρέψουν τα ΜΜΕ. Θα τους πιστέψετε και πάλι. Τσουλώντας στις ρόδες μου έχω ακούσει αρκετούς από εσάς. Είσαστε μαλάκες σε γενικές γραμμές. Μακάρι να με διαψεύσετε. Το περιμένω πως και πως!!!

Λίγο φωτογραφικό υλικό που πήραμε από το blog του φεστιβάλ: