Περιοδεύων Θίασος!!!

  Ημερολογιακά, βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα του χειμώνα. Στην πραγματικότητα, τις τελευταίες μέρες λίγα πράγματα θυμίζουν χειμώνα. Θερμοκρασίες μέχρι και 19 βαθμούς Κελσίου. Τα μποφόρ κολλημένα επίμονα σε τιμές από ένα έως τρία -στη χειρότερη. Οι παραπάνω τιμές μπορούν να ονομαστούν και 'ιδανικές συνθήκες' για ποδήλατο. Θέλουμε να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα. Ικανοποιούμε τις 2 νέες συνθήκες που φαίνονται να γίνονται ικανές και αναγκαίες για τις μεγάλες βόλτες μας. Να είναι Δευτέρα και ο προορισμός να περιλαμβάνει κάποιον αρχαίο χώρο. Και έτσι, καταλήξαμε. Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου παίρνουμε τα ποδήλατα μας και πάμε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου!

  Σαν ιδέα την επεξεργαζόμασταν μέρες τώρα. Ο στόχος είχε κλειδώσει. Εξάλλου είναι μια διαδρομή με τέτοια φυσικά τοπία που σίγουρα την κάνουν απολαυστική. Θυμάμαι τον εαυτό μου ήδη από πέρσι το χειμώνα, να θέλει να κάνει μια σοβαρή πορεία που να περιλαμβάνει εκείνα τα μέρη. Έτσι, όταν έπεσε η ιδέα για ποδηλασία στα παράλια -και όχι μόνο- της Πελοποννήσου με τελικό προορισμό το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, δεν είχα να σκεφτώ πολλά. Μέσα!
Το μόνο που έμενε ήταν να υπάρξουν οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες για να πραγματοποιηθεί αυτή η εκδρομή. Και να που προκύπτει ένα οληγοήμερο καλοκαιράκι μέσα στο καταχείμωνο. Έτσι, την Παρασκευή πήραμε τα ποδήλατα μας και πήγαμε μέχρι το Καβούρι για να κάνουμε το μπάνιο μας, το Σάββατο κάναμε ακριβώς το ίδιο πηγαίνοντας στη Σαλαμίνα όπου τελικά δεν καταφέραμε να κάνουμε μπάνιο ή να βρούμε κάποιο παραλιακό ουζερί να γουστάρουμε αλλά δεν μας πείραξε και καθόλου αυτή η εξέλιξη γιατί ο κύριος στόχος της βόλτας ήταν να... κάνουμε βόλτα για να ανέβει λίγο το σωματικό μας επίπεδο εν' όψει Επιδαύρου. Την Κυριακή θα είχαμε ρεπό για να είμαστε πανέτοιμοι για το ταξίδι της Δευτέρας.
Τα χιλιόμετρα είναι πολλά, η διάρκεια της ημέρας ακόμη δεν είναι τόσο μεγάλη, το να ταξιδεύεις με ποδήλατο νύχτα σε 'εθνικές οδούς' δεν είναι ότι καλύτερο. Έτσι, ο σχεδιασμός του ταξιδιού είναι Αθήνα - Κόρινθος με προαστιακό, Κόρινθος - Θέατρο Επιδαύρου - Κόρινθος με το ποδήλατο και Κόρινθος - Αθήνα πάλι με προαστιακό. Αρχικά σκεφτόμασταν να κάνουμε Αθήνα - Θέατρο- Κόρινθος με τα ποδήλατα και απλά να γυρνούσαμε πίσω με προαστιακό. Καταλήξαμε ότι αυτό το πλάνο δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί. Το κομμάτι Κόρινθος - Θέατρο Επιδαύρου είναι πολύ απαιτητικό, τα συνολικά χιλιόμετρα θα εκτοξευόντουσαν πάνω από 200 και δεν θα μας έπαιρνε η ημέρα. Ακολουθήσαμε τον σχεδιασμό που ανέφερα παραπάνω. Φεύγουμε με προαστιακό από Δουκίσσης Πλακεντίας με το τρένο των 7.01! Θα μεταφερθούμε μέχρι εκεί με Μετρό για να μη χρονοτριβούμε. Ο Σπυράκος μου λέει να του κάνω αναπάντητη όταν θα ξεκινάω για Αιγάλεω να πάρω Μετρό, για να κάνει τα κουμάντα του και να με πετύχει στο ίδιο Μετρό στη στάση του Κεραμεικού και να πάμε μαζί μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας. Γελάω δυνατά και του υπενθυμίζω ότι όταν πήγαμε στην Αίγινα, δεν καταφέραμε καν να ταξιδέψουμε με το ίδιο καράβι και τώρα θα είμαστε τόσο μάγκες που θα πάμε και με το ίδιο Μετρό?
Το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 5 τα ξημερώματα. Δεν το έχω ανάγκη μιας και από τις 4 η ώρα όπου σηκώθηκα για κατούρημα, λαγοκοιμάμαι. Πάντα πριν από μεγάλα ταξίδια η ένταση είναι εκεί για μένα. Δεν έχω κάνει κανένα μεγάλο ταξίδι με ποδήλατο έχοντας κοιμηθεί σωστά. Έτσι και τώρα. Το προηγούμενο βράδυ είχα πιει 3-4 ρακές ίσα ίσα για να είμαι γαλήνιος και να μπορώ να κοιμηθώ νωρίς, επέστρεψα σπίτι πριν από τα μεσάνυχτα αλλά κατάφερα να κοιμηθώ κατά τις 2.30. Μέχρι τις 4. Και άλλο λίγο ύπνο με το ένα μάτι ανοιχτό μέχρι τις 5. Γελοία φάση αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Οι μεγάλες ποδηλατικές εκδρομές μου δημιουργούν τεράστια ένταση. Δεν το θεωρώ και παράλογο αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήθελα να είμαι από αυτούς τους τύπους που έχουν τη δυνατότητα να κοιμηθούν επειδή 'έτσι πρέπει'. Αυτούς που έχουν τον ύπνο στο τσεπάκι. Που μπαίνουν στο τρένο και λένε κάτσε να κοιμηθώ μια ωρίτσα μέχρι να φτάσω. Κάτσε να κοιμηθώ την τάδε ώρα σήμερα, επειδή αύριο πρέπει να ξυπνήσω την τάδε ώρα. Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το κάνω ούτε στην καθημερινότητα μου, που να το καταφέρω όταν ξέρω ότι την επόμενη θα βγω να κάνω 150 χλμ ποδήλατο, ότι θα δοκιμαστώ σκληρά χωρίς να ξέρω καν αν θα τα καταφέρω. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι όλα θα πάνε καλά. Από την άλλη, αυτή είναι και η μαγεία των μεγάλων εκδρομών. Η τεράστια συναισθηματική και πνευματική ανταμοιβή που εισπράττεις αν τα καταφέρεις.
Στις 6 παρά είμαι ήδη έξω, στο βαθύ -ακόμα- σκοτάδι και κάνω πετάλι προς το Αιγάλεω τρώγοντας μια μπανάνα για πρωινό πάνω στο ποδήλατο. Στέλνω μήνυμα στο Σπυράκο. Φτάνω Αιγάλεω, επιβιβάζομαι στο Μετρό. Στη στάση Κεραμεικός ανοίγει η πόρτα και.... να σου ο Σπυράκος με τον Ζιντάν! Κοιταζόμαστε. Βάζουμε τα γέλια. Η εκδρομή έχει ξεκινήσει. Φτάνουμε Δουκίσσης Πλακεντίας και προμηθευόμαστε σουσαμένια κουλούρια και εισιτήριο για Κόρινθο.

Ο Ζιντάν και η Νταλίκα ποζάρουν κάπως νευρικά μιας και δεν έχουν συνηθίσει να βρίσκονται μέσα σε σταθμούς Μετρό...

Περιμένοντας να πάει 7.01 να φύγουμε για Κόρινθο...

Δεν παίζει βαγόνι-σκευοφόρος... Ο Ζιντάν βολεύτηκε... Η Νταλίκα έχει γεμίσει όλο το βαγόνι...

Προαστιακός Κορίνθου... Κάπου εδώ, ξεκινάει το βασικό μέρος της εκδρομής...

Ξεκινώντας για τέτοιες πορείες, έχει προηγηθεί ένα απαραίτητο scouting για να δούμε πάνω-κάτω τι μας περιμένει. Μιλάμε για διαδρομή που δεν την έχουμε ξανακάνει με ποδήλατο. Την έχω κάνει μέχρι ένα σημείο -πριν πολλά χρόνια- με αυτοκίνητο αλλά τότε δεν κοίταζα τις ανηφορικές-κατηφορικές κλίσεις. Θυμόμουν κάτι πολύ βασικό όμως. Ότι είναι μέσα στη φύση, ότι είναι πανέμορφα και ότι θα ...πήξουμε στο πεύκο. Τα στοιχεία που προέκυψαν από το scouting είναι ότι η διαδρομή έχει πολύ ανηφόρα. Και πολύ κατηφόρα. Στην ουσία θα ανέβουμε-κατέβουμε δύο βουνά. Στοιχείο ...τρομοκρατίας μια ανηφόρα της τάξεως των 10 χιλιομέτρων μόλις αφήσουμε πίσω μας τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης και άλλο ένα βουνό για να φτάσουμε στο θέατρο της Επιδαύρου. Κατά την επιστροφή μια συνεχόμενη ανηφόρα 13-14 χιλιομέτρων θα μας περιμένει. Σίγουρα στο πίσω μέρος του μυαλού μας είναι ο ποδηλατικός -και όχι μόνο- νόμος πως ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Αλλά όταν έχεις να ανέβεις τόσες ανηφόρες, είσαι λίγο πιο συγκεντρωμένος εκεί. Τουλάχιστον έτσι μου βγήκε εμένα. Θα αναφέρω σε αυτό το σημείο μια πικάντικη λεπτομέρεια. Ψάχνοντας πληροφορίες για τη διαδρομή, βρέθηκα σε ένα φόρουμ όπου έμπειροι ποδηλάτες μεγάλων αποστάσεων είχαν ανοίξει ένα θέμα για πορείες εκεί γύρω. Ναύπλιο, Επίδαυρος, Πόρος, Μέθανα κλπ. Όλοι έλεγαν πως όποια και να είναι η διαδρομή τους, θα ήταν καλό για όλους να αποφύγουν την ανάβαση στο Αμόνι. Έκανα μια ψακτική στο google maps να δω αν αυτό το Αμόνι είναι μέσα στη δικιά μας διαδρομή. Δεν βρήκα τίποτα. Και ο λόγος ήταν ότι ο τύπος δεν είχε γράψει σωστά τη λέξη Αμόνι. Είδα πως γράφεται κανονικά όταν είδα την πινακίδα στο δρόμο μας..... Πάμε όμως να πάρουμε το ταξίδι από την αρχή. 

Αυτός είναι ο σκοπός μας....

Ξεκινώντας, κινούμαστε παράλληλα με την Εθνική Οδό μέχρι να βρεθούμε στα Ίσθμια και να ξεκινήσει το παραθαλάσσιο κομμάτι της διαδρομής. Αφού μιλάμε για παραθαλάσσιο κομμάτι, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα είναι ήπιο από άποψης κλίσεων και σίγουρα θα είναι πολύ όμορφα. Στις τσάντες μας υπάρχουν μαγιό και τα σχετικά. Η βουτιά είναι στο πρόγραμμα μας. Ο καιρός είναι ιδανικός. Έχουμε απόλυτη ηλιοφάνεια, η θερμοκρασία όσο πιάνει για τα καλά η ημέρα ανεβαίνει και οι άνεμοι είναι ανύπαρκτοι. 

Θα γλύψουμε όλον αυτό τον κόλπο... Ποδηλατικά μιλώντας ρε 'σεις...

Παραλία στις Κεχριές... Λάδι το νερό!!!

Είναι ακόμα 9 το πρωί... ο ήλιος όσο πάει και ανεβαίνει. Μαζί του και η θερμοκρασία...

Απαραίτητη παράκαμψη από την 'εθνική οδό' στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης... Για 1-2 χιλιόμετρα θα κάνουμε πετάλι πάνω στην παραλία...

Η τεράστια παραλία στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης....

Η βουτιά σε αυτά τα νερά ήταν μια αναπόφευκτη σκέψη... Αλλά δεν είναι κατάλληλη ώρα για βουτιά.

Όσο ο Σπυράκος ψωνίζει ενέργεια από το ψιλικατζίδικο κάθομαι και κοιτάζω τη συνέχεια της διαδρομής. Η Νταλίκα είναι έτοιμη για αυτό. Εγώ, δεν ξέρω. 

Και κάπως έτσι, συνεχίζει η διαδρομή μας. Το σκαρφάλωμα ξεκινάει... Πάμε για το πρώτο βουνό.

  Έχουμε κάνει μόλις 15 -σχετικά- εύκολα χιλιόμετρα. Είμαστε πολύ φρέσκοι. Τα πρώτα ανηφορικά χιλιόμετρα φεύγουν με αρκετή ευκολία. Είμαστε ξεκούραστοι, είμαστε συνεπαρμένοι από την όλη φάση, είμαστε περήφανοι και καυλωμένοι. Γνωρίζουμε ότι έχουμε ξεκινήσει να ανέβουμε το πρώτο βουνό. Μετά από 5-6 χιλιόμετρα συνεχόμενης ανηφόρας οι ισορροπίες αρχίζουν και αλλάζουν. Κάπου εδώ ξεκινάει και το α' ενικό. Η δικιά μου περιπέτεια. Τα μπούτια αρχίζουν να καίνε. Οι παλμοί στα ύψη. Το λαχάνιασμα επίσης. Σχεδόν τίποτα ύποπτο όμως. Απλά από πολύ νωρίς όλα δουλεύουν στα κόκκινα. Ήταν κάτι που ήξερα ότι θα συμβεί, έμενε μόνο να καταφέρω να το κάνω. Οι κουβέντες με τον Σπυράκο έχουν μειωθεί. Είμαι τόσο λαχανιασμένος που δεν με βοηθάει ιδιαίτερα το να συζητάω. Όλη μου η ενέργεια καταναλώνεται για να καταπιώ το βουνό, δεν μπορώ να ακούσω, να σκεφτώ και να συζητήσω. Παίρνω κουράγιο από το τοπίο γύρω μου. Ανασαίνω τις μυρωδιές του δάσους. Κοιτάζω τα τοπία. Βλέπω το Σπυράκο μπροστά μου να δίνει τον δικό του αγώνα. Έτσι γουστάρουμε εμείς, ναι. Σωματικά, προφανώς δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Ήμουν όμως αποφασισμένος. Αν δεν ήμουν, δεν θα ξεκινούσα καθόλου για κάτι τέτοιο. Μετά από καμιά ώρα γεμάτη κόπο και ιδρώτα, το βουνό αρχίζει και ισιώνει.

Πλέον βρισκόμαστε αρκετά ψηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας...

Και ακόμα ψηλότερα... Το σκαρφάλωμα του πρώτου βουνού φτάνει στο τέλος του...

Όπως σκαρφαλώναμε τα τελευταία χιλιόμετρα του βουνού, είδα και την πινακίδα για Αμόνι. Χαμογέλασα ειρωνικά στον εαυτό μου. Ποδηλάτες σε φόρουμ πρότειναν ο ένας στον άλλον δεκάδες ποδηλατικές πορείες στην Ανατολική Πελοπόννησο και όλοι είχαν κοινό παρανομαστή να αποφύγουν την ανάβαση στο Αμόνι. Εμείς, είμαστε τόσο μάγκες που θα ανέβουμε στο Αμόνι και από τις 2 πλευρές. Και στο πήγαινε και στο έλα. Γελάμε με το Σπυράκο καθώς του έλεγα τη φάση με το Αμόνι. Χαμπαριάζουμε εμείς ρε μουν0π@8#? Η σκληρότερη εκδοχή της ανάβασης στο Αμόνι -λέγανε- είναι όταν επιστρέφεις από Επίδαυρο προς Κόρινθο. Αυτό σημαίνει ότι στην επιστροφή θα έχουμε πρόβλημα. Προς το παρόν όμως.... είμαστε στην αντίστροφη εκδοχή. Κατηφόρες και κατηφόρες θανάτου για τα επόμενα 10-15 χιλιόμετρα. Όσο ζόρι έφαγα για να καταπιώ το βουνό, άλλη τόση ευχαρίστηση έλαβα κατεβαίνοντας αφρενάριστος μέσα στη φύση. Σαν ελεύθερη πτώση. Κραυγές ευτυχίας. Χαμόγελο μικρού παιδιού όταν παίζει. Χαρά σκύλου όταν επιστρέφει σπίτι το 'αφεντικό' του. Αναπτέρωση ηθικού. Αποζημίωση για την σκληρή αυτή ανάβαση.

Σπυράκος αγέρωχος καταπίνει χιλιόμετρα...

Συνεχίζουμε σε ένα κομμάτι της διαδρομής που είναι ανάμικτο. Κάποιες ευθείες που ξεπερνιούνται με χαλαρό πετάλι και ικανοποιητική ταχύτητα, κάποιες κατηφορίτσες που επιτρέπουν να σηκωνόμαστε λίγο από τη σέλα να ξεπιάνεται το κωλαράκι, κάποιες ανηφόρες που ναι μεν απορροφούν σιγά σιγά ενέργεια αλλά αποτελούν παιχνιδάκι μπροστά στο βουνό που είχε προηγηθεί. Κάποιες απαραίτητες στάσεις για κατούρημα, για δόσεις ενέργειας μέσα από ξηρούς καρπούς και παστέλια, για γέμισμα μπουκαλιών με νερό. 

Στάση για γέμισμα μπουκαλιών, για ξέπλυμα στα μούτρα να φύγουν τα αλάτια....

Νερό, αέρας και ρόδα... Τρία πολύτιμα στοιχεία!

Συνεχίζουμε με αυτό το ανάμικτο στυλ εδάφους για κάποια χιλιόμετρα. Μετά από λίγη ώρα κατεβαίνουμε και πάλι κάποιες κατηφόρες θανάτου. Περνάει από το μυαλό μου η σκέψη, τι έχουμε να πάθουμε στην επιστροφή. Με μαλώνω και με επαναφέρω άμεσα στην πραγματικότητα. Μιλάμε για κατηφόρες θανάτου... ποια επιστροφή! Κατεβαίνουμε για περίπου 5 λεπτά σαν μανιακοί. Ο Σπυράκος έχει μείνει πολύ πίσω μου. Είναι οι νόμοι της Φυσικής. Μία σκληρή ανηφόρα μας συνετίζει απότομα μετά από τόσα χιλιόμετρα ελεύθερης πτώσης. Προσωπικά, πλέον οι ανηφόρες με σκοτώνουν. Δοκιμάζομαι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πνευματικά, ψυχολογικά, σωματικά. Ο Σπυράκος το έχει καταλάβει. Όταν παίζει ανηφόρα στη φάση δεν ανταλλάζουμε κουβέντα. Ίσως και να μην χρειάζεται. Έχουμε περάσει άπειρες ώρες κουβεντιάζοντας για τα πάντα. Σήμερα δεν έχουμε βγει για κουβεντούλα. Έχουμε βγει να καταφέρουμε κάτι που δεν ξέρουμε αν μπορούμε να το κάνουμε. Είμαστε δίπλα ο ένας στον άλλο και κάνουμε πετάλι στην επαρχιακή οδό Ισθμού - Αρχαίας Επιδαύρου. Αυτό από μόνο του είναι ευτυχία. 

Μ' αυτά και μ' αυτά, έχουμε φτάσει πια πάνω από την Παλαιά Επίδαυρο. Είχα δει στους χάρτες ότι για να πάμε από την Παλαιά Επίδαυρο στο Θέατρο της Επιδαύρου είχαμε να ανέβουμε ένα βουνό. Τώρα το βλέπω μπροστά μου. Μου κόπηκαν τα πόδια και τ' αρχίδια συγχρόνως. Εντελώς αυθόρμητα, προτείνω στο Σπυράκο να μην πάμε καθόλου στο θέατρο και να πάμε στην Παλαιά Επίδαυρο για το βασικό μας διάλειμμα, για τη βουτιά μας, για ένα άραγμα πολύτιμο. Ψύχραιμος και σεβόμενος τη φάση μου, μου λέει ότι δεν χάνει το θέατρο με τίποτα. Ότι αν θέλω πάω παραλία Επίδαυρο, εκείνος πάει για την επίσκεψη του στο θέατρο και συναντιόμαστε μετά παραλία. Το σενάριο αυτό δε χωρούσε στο μυαλό μου. Δεν το επεξεργάστηκα ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Θα συνέχιζα όπως είχαμε προγραμματίσει και αν σε κάποιο σημείο 'έσπαγα', θα έβλεπα τότε τι θα έκανα. Η ομάδα, όσο τα μέλη της πατάνε στα πόδια τους, δεν χαλάει. Συνεχίζουμε από Παλαιά Επίδαυρο για το θέατρο. Στο δρόμο συναντήσαμε πάγκους με ανθρώπους που πουλούσαν τα πορτοκάλια τους. Το είχαμε σχεδόν καημό να μας σταματήσει ένας και να μας πει, να ρε μαλάκες ποδηλάτες, φάτε ένα πορτοκάλι. Κανένα φιλότιμο...

Έτσι κι εμείς... μόλις βρήκαμε μια πορτοκαλιά πάνω στο δρόμο, φάγαμε το πορτοκάλι που χρειαζόμασταν και όσα δεν μας κέρασαν οι τύποι... Και πήραμε και μια γύρα καβάτζα.. Πεντανόστιμα!

Οι πινακίδες λένε ότι έχουμε 15 χιλιόμετρα μέχρι το θέατρο της Επιδαύρου. Η κλίση της πορείας μας είναι ευθεία για 1-2 χιλιόμετρα. Από εκεί και πέρα ξεκινάνε τα ελαφρώς ανηφορικά και τα ανηφορικά κομμάτια. Η δεύτερη σκληρή δοκιμασία στο ίδιο ταξίδι, έρχεται. Έχω μπει σε μια διαδικασία που κάνω πετάλι και λέω μετά την επόμενη στροφή ας έχει ένα τουλάχιστον ίσιο κομμάτι. Έφτανε η στροφή, ανηφόρα μέχρι την επόμενη. Μετά την επόμενη στροφή, ας έχει τουλάχιστον μια μικρή ευθεία. Έφτανε η στροφή, ελαφριά ανηφόρα μέχρι την επόμενη. Όποτε έφτανα σε κάποια στροφή ήταν μια μικρή νίκη για μένα. Ήταν ένας στόχος. Έπαιρνα κουράγιο. Αλλά δεν προβλεπόταν να χάσω ποτέ. Έπρεπε να μαζέψω όλες αυτές τις μικρές νίκες μέχρι να ανέβουμε στον προορισμό μας. Εκνευριζόμουν όμως που δεν είχε ούτε μια ευθεία 200 μέτρων να κάνεις 5 πεταλιές και να σηκωθείς λίγο να ξεπιαστεί ο κώλος. Βρίσκομαι κοντά στην εξάντληση. Ζήτησα 2-3 time out μέχρι να τελειώσει όλο αυτό. Για να πέφτουν λίγο οι παλμοί, να σβήνουν τα πόδια και να επανέρχεται λίγο η επιφάνεια που κάθεται στη σέλα. Η διαδρομή συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Ήπια ανηφόρα, ανηφόρα... Φτάνω στο σημείο της παράκρουσης. Πλέον έρχονται οι στροφές, ανοίγονται μπροστά μου οι νέες ανηφόρες, γελάω και μονολογώ 'έλα ρε... να θα ανέβουμε και μια ανηφόρα'. Άλλες φορές βρίζω γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τα καταφέρω μέχρι το θέατρο. Ο Σπυράκος από την πλευρά του, συγκεντρωμένος σε πολύ υψηλό επίπεδο, καταπίνει τις ανηφόρες σαν να μην τον πτοεί τίποτα. Παίρνω δύναμη και κουράγιο από τη στάση του. Σαν να είναι το καρότο μπροστά μου κι εγώ το γαιδουράκι που ακολουθάει το καρότο. Πρέπει να κράτησε γύρω στα 13 χιλιόμετρα όλο αυτό. Πλέον ο δρόμος ισιώνει και πλησιάζουμε στο θέατρο. 

Πλέον είμαστε σε απόσταση αναπνοής από το στόχο μας...

Έχουμε φτάσει στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Είμαι τόσο χαρούμενος που έχουμε φτάσει και θα κάνουμε διάλειμμα για πολύτιμη ανάπαυση που το θέμα του θεάτρου έχει περάσει σχεδόν σε δεύτερη μοίρα. Το κατόρθωμα του να φτάσω ως εκεί παράλληλα με το διάλειμμα για ξεκούραση έχει υπερκαλύψει την επίσκεψη στο θέατρο. Τιμή εισόδου 6 ευρώ. Τσινάω άσχημα. 18 ευρώ τα τρένα, 6 ευρώ το θέατρο, τι θέλουνε πια? Ενημερωνόμαστε στον γκισέ ότι η είσοδος για φοιτητές και άνεργους είναι δωρεάν. Και να 'μαστε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου...

Η κορύφωση της τραγωδίας... Σπυράκος με κοντάρι σέλφι στο κέντρο της σκηνής του Αρχαίου Θεάτρου!!

Ακολουθεί το εκπαιδευτικό κομμάτι της εκδρομής. Λίγα λόγια για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Το θέατρο χτίστηκε σε 2 φάσεις. Η πρώτη τοποθετείται στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Η δεύτερη φάση τοποθετείται στα μέσα του 2ου αιώνα π.Χ. Θεωρείται το τελειότερο αρχαίο Ελληνικό θέατρο από άποψη ακουστικής και αισθητικής. Η χωρητικότητά του είναι 13.000 - 14.000. Είναι αφιερωμένο στον θεραπευτή θεό της αρχαιότητας, τον Ασκληπιό. Σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Πολύκλειτο τον Νεότερο. Φιλοξενούσε τους μουσικούς, ωδικούς και δραματικούς αγώνες που συμπεριλαμβάνονταν στη λατρεία του Ασκληπιού. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε και ως μέσο θεραπείας των ασθενών, καθώς υπήρχε η πεποίθηση πως η παρακολούθηση δραματικών παραστάσεων είχε ευεργετικά αποτελέσματα για την ψυχική και σωματική υγεία των ασθενών. 

Σοκ και δέος η φάση. Και μόνο που βλέπεις μια άριστη κατασκευή από όλες τις απόψεις, η οποία έχει χτιστεί πριν από 2.500 χρόνια είναι κάτι τρελό. Απόλυτη συμμετρία, απόλυτη ακουστική, τεράστια κατασκευή. Παρά την κούραση, βρεθήκαμε σε όλες τις οπτικές γωνίες του θεάτρου να δούμε πως φαίνεται. Η ακουστική στη σκηνή ήταν κάτι τρελό. Μίλαγες, και άκουγες τη φωνή σου σαν να ερχόταν από κάποιο ηχείο. 

Έχουμε αράξει στην τελευταία σειρά και βλέπουμε το θέατρο από ψηλά. Βρισκόμαστε ήδη κάνα μισάωρο εκεί και πρέπει να επανέλθουμε στο θέμα μας. Η διαδρομή ήταν πιο ζόρικη απ' ότι υπολογίζαμε και έχουμε ξεφύγει από το χρονοδιάγραμμα μας. Μέχρι να φτάσουμε στο θέατρο, δεν είχαμε ασχοληθεί με το κομμάτι του χρόνου. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι άλλο. Δίναμε τον καλύτερο μας εαυτό για να τα καταφέρουμε. Τώρα, έχει ολοκληρωθεί η επίσκεψη στο θέατρο, έχουμε πάρει τις απαραίτητες ανάσες, έχουμε ξεκουραστεί λίγο και έχουμε ηρεμήσει. Υπολογίζαμε ότι το βασικό μας διάλειμμα θα είναι σε κάποια παραλία στην Επίδαυρο. Ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής και βλέπουμε... Προσωπικά, είμαι πιο συνειδητοποιημένος για την επιστροφή. Πλέον την έχουμε πατήσει τη διαδρομή, πάνω - κάτω θυμάμαι πως θα μας πάει. Στο μυαλό μου είναι κολλημένη η ανηφόρα της τάξεως των 14 χιλιομέτρων που θα συναντήσουμε. Τα υπόλοιπα κομμάτια σαν να μην υπάρχουν. Όμως, είμαι ψύχραιμος και χαλαρός. Θα τα δώσω όλα και άμα 'σπάσω', 'έσπασα'. Κάπως θα βρω να γυρίσω. Ο δρόμος της επιστροφής ξεκινάει με αυτό το επίπονο βουνό που πλέον έχει μετατραπεί στον παράδεισο της κατηφόρας. Προσπερνάω το Σπυράκο και ξέρω πολύ καλά ότι θα τα πούμε στο τέλος του βουνού γιατί ο αφρενάριστος ψηλός δεν έχει αντίπαλο στην κατηφόρα! 

Χωρίς φρένα, χωρίς χέρια, η φάση είναι punk rock!!

Τα πρώτα 15 χιλιόμετρα της επιστροφής έχουν φύγει σε όσο χρόνο χρειάζεσαι για να πιεις μια παγωμένη μπύρα στα τέλη του Ιούλη. Έχουμε πέσει πάνω από την Επίδαυρο με τη θάλασσα ξανά στο οπτικό μας πεδίο. 

Ο κόλπος της Παλαιάς Επιδαύρου...

Η Παλαιά Επίδαυρος...

Εδώ είναι το σημείο των αποφάσεων.... Κοιτάζω την γωνίτσα στα αριστερά του κόλπου και σκέφτομαι ότι εκεί θα είναι υπέροχα για τη βουτιά μας και για το βασικό μας διάλειμμα. Παράλληλα, κοιτάζω και το ρολόι... Η ώρα είναι 3.10. Έχουμε ξεφύγει πολύ από τους προγραμματισμένους χρόνους. Άμα αράξουμε παραλία για μία ώρα, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας πιάσει η νύχτα μέσα στο βουνό, έχοντας πολλά χιλιόμετρα ακόμα για να φτάσουμε στην Κόρινθο. Εμείς υπολογίζαμε κατά το σχεδιασμό ότι θα είμαστε στην παραλία στις 2 το μεσημέρι, στη χειρότερη. Όμως η διαδρομή ήταν πολύ πιο δύσκολη απ' ότι είχαμε υπολογίσει. Επίσης, το να κατέβουμε στην παραλία της παραπάνω φωτογραφίας, βάζει άλλα 3 χιλιόμετρα βουνό στις ατελείωτες ανηφόρες που ήδη έχουμε ανέβει αλλά και σε αυτές που ακολουθούν. Είναι πραγματικότητα ότι η βουτιά δεν χωράει στο πλάνο μας. Έχουμε μπροστά μας άλλα 60 χιλιόμετρα στα οποία συμπεριλαμβάνεται και η ...ανάβαση στο Αμόνι από την -ακόμα- χειρότερη πλευρά της. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε αλλά όπου μας δωθεί η ευκαιρία στη συνέχεια, να σταματήσουμε για έναν εσπρέσσο να τσιτώσει λίγο τη φάση. Να τεντώσουμε λίγο. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε κοιμηθεί από 2-3 ώρες και πλέον η κούραση είναι σε επίπεδο που δημιουργεί συνθήκες υπνηλίας. Επίσης, αξίζει να σημειώσω ότι δεν έχει υπάρξει ακόμα κάποιο γεύμα στην εκδρομή, πέρα από παστέλια, πορτοκάλια και αμύγδαλα. Και άντε πες ο κοντούλης είναι 60 κιλά άνθρωπος. Έχει ζήσει μια ολόκληρη μέρα τρώγοντας ένα πορτοκάλι. Είχαμε πάει ποδηλατάδα 100 χιλιόμετρα και ήπιε ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Εγώ είμαι ολόκληρος γάιδαρος... καίω πράμα. Συνεχίζουμε και βλέπουμε. Λέμε ότι αν είμαστε μάγκες και προλάβουμε να είμαστε μέρα στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, θα κάνουμε τη βουτιά μας εκεί. Προσωπικά, γνώριζα ότι ήταν υπεραισιόδοξη σκέψη εξ' αρχής. Αλλά στην τελική, η βουτιά είναι το τελευταίο που με απασχολεί αυτή την ώρα. Σίγουρα ωραία φάση, αλλά μπροστά στην υπόθεση του αν -και πως- θα καταφέρω να φτάσω μέχρι την Κόρινθο, είναι αμελητέα. Ξεκινάμε για την επιστροφή.

Ο κόλπος της Παλαιάς Επιδαύρου μένει πίσω μας... Ξεκινάμε το πρώτο κομμάτι από την ύστατη δοκιμασία της επιστροφής. 

Στάση για κατούρημα, ανάσες, ξεπιάσιμο και σέλφι...

Συνεχίζουμε με σκληρά ανηφορικά κομμάτια. Ανεβαίνω σχετικά με καλύτερο ρυθμό, οι ανάσες μου δουλεύουν λίγο καλύτερα, σαν να έχω 'ανοίξει'. Αλλά στα πολύ δύσκολα κομμάτια, δηλαδή όταν ανεβαίνεις σκληρά για 2 χιλιόμετρα σερί αναζητώ στάση. 2-3 λεπτάκια να πέσουν οι 'στροφές' και συνεχίζουμε. Τα πάω πολύ καλύτερα απ' ότι σκεφτόμουν. Εγώ είχα σκεφτεί μια επιστροφή που στην πολύ δύσκολη θα έπαιρνα και το ποδήλατο στα χέρια στα πολύ δύσκολα κομμάτια. Αντ' αυτού, δεν χρησιμοποίησα σχεδόν ποτέ τον 1ο πρώτο δίσκο. Ανέβαινα με χαμηλή ταχύτητα μεν, αλλά με σχετικά αργό πετάλι. Προτιμούσα δηλαδή να καίω τα μπούτια μου, παρά να εκτοξεύω τους παλμούς μου. Φτάνουμε σε κάποιο πολύ ελαφρά ανηφορικό έως και επίπεδο σημείο της διαδρομής. Είναι το βενζινάδικο που είχα γεμίσει το μπουκάλι μου όταν ερχόμασταν. Ακριβώς απέναντι έχει ένα καφέ - σνακ φάση. Είναι η ώρα για τον εσπρέσσο που είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας. Κοιτάζουμε τα ρολόγια μας. Θέλουμε, δε θέλουμε, πρέπει να πάρουμε απόφαση ότι η περίπτωση της βουτιάς έχει τελειώσει για εμάς. Δεν προλαβαίνουμε σε καμία περίπτωση. Επίσης, έχουμε μόλις ολοκληρώσει ένα καλό κομμάτι από την ανηφόρα της επιστροφής. Έτσι αποφασίζουμε ότι η στάση μας δεν θα είναι απλά ένα σφηνάκι εσπρέσσο αλλά θα είναι ένα κανονικό διάλειμμα ίσως και μισής ώρας. 

Χειροποίητη πορτοκαλόπιτα για τους πρωταθλητές....

Αράζουμε ένα γεμάτο μισάωρο και φορτώνουμε ενέργεια. Ξεκουραζόμαστε όσο μπορούμε. Γνωρίζουμε ότι ακολουθεί ίσως το πιο απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής. Μετά από όσα έχουμε κάνει μέχρι τώρα... Η επίτευξη του στόχου όσο πάει και πλησιάζει κι έτσι η ψυχολογία ακολουθεί την ίδια πορεία με τις ανηφόρες. Ανεβαίνει και πάει. Δεν παίζει να λυγίσουμε. Πάμε να καταπιούμε το τελευταίο κομμάτι βουνού που έχει απομείνει. Η διαδρομή μετά το διάλειμμα ξεκινάει ήπια. Θα έχουμε 1-2 χιλιόμετρα για να μπούμε σε ρυθμό απόλυτης δοκιμασίας. 

Ο Σπυράκος εξακολουθεί... αγέρωχος!

Αφού περνάμε ένα σχετικό ίσιο κομμάτι πάνω από τον Κόρφο, πλέον πάμε να χωθούμε μέσα στο βουνό γι' αυτό που όλοι προτείνουν να αποφεύγουν στην πορεία τους. Την ανάβαση στο Αμόνι. Κεφάλι κάτω. Σκληρή, ύστατη προσπάθεια. Λουτρό ιδρώτα. Οι σωματικές αντιστάσεις πέφτουν. Παρόλο που είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα, αισθάνομαι σαν να με έχουν βρέξει με ένα κουβά νερό και να με έχουν πετάξει στο κρύο. Εξαντλούμαι και πάω. Έχω παραισθήσεις από την κούραση. Τα μάτια μου βλέπουν κάτι σαν αστεράκια και όταν αυτό συνδυάζεται με βλέμμα στο δάσος, νομίζω ότι βλέπω τίποτα ζώα. Έτσι για να γουστάρουμε, στο πιο δύσκολο σημείο ανάβασης, έχουμε και 2-3 μποφόρ αεράκι κόντρα. Δεν δίνω σημασία στον αέρα. Δεν είναι ώρα να βάλω τα αρνητικά της κατάστασης στο μυαλό μου. Θέλω μόνο να δω την ταμπέλα για Αμόνι γιατί ξέρω ότι εκεί τελειώνει το τελευταίο πολύ δύσκολο κομμάτι της διαδρομής. Μέσα σε όλο αυτό, θα κάνουμε 2-3 ολιγόλεπτες στάσεις για τις γνωστές διαδικασίες. Ο ήλιος σβήνει και είμαστε ακόμα στην ανάβαση. Δηλαδή έχουμε περίπου 25-30 χιλιόμετρα μέχρι την Κόρινθο. Ήταν σωστή η πρόβλεψη ότι δεν προλαβαίναμε βουτιά με τίποτα. Πλέον είναι νύχτα, η θερμοκρασία πέφτει, το κορμί υπολειτουργεί, στάση για αντιανεμικό για να γλυτώσω ότι μπορώ...

Αυτή η κακή φωτογραφία... είναι η ταμπέλα για το Αμόνι. Είναι η σηματοδότηση ότι τα βάσανα τελείωσαν και απλά θέλει άλλα 25 χιλιόμετρα ποδήλατο μέχρι την Κόρινθο. Αλλά οι ανηφόρες-κτήνη, τέλος!

Και όχι μόνο τέλος για τις ανηφόρες-κτήνη.... Ακολουθεί το πιο ξέφρενο κομμάτι της διαδρομής. Βέβαια, δεν είναι και ότι καλύτερο το γεγονός ότι έχει νυχτώσει αλλά εντάξει. Έχουμε τα φωτάκια μας, βαράνε κάποια αντανακλαστικά, φοράμε λιγάκι έντονα χρώματα, είναι Δευτέρα βραδάκι και η κίνηση είναι περιορισμένη, όλα καλά θα πάνε. Για λόγους ασφάλειας, θα πρέπει να κρατήσουμε κοντινές αποστάσεις με το Σπυράκο, έτσι θα χρειαστεί να πατάω λιγάκι φρένο κάτι που δεν συνηθίζω όταν κατεβαίνω βουνά. Προέχει η ασφάλεια όμως τώρα. Δεν είναι και τίποτα αστείο. Η κατάσταση είναι extreme. Να κατεβαίνεις με 50 χλμ/ώρα σε εντελώς σκοτεινό επαρχιακό δρόμο με έλληνες οδηγούς! Κολλημένα χαμόγελα στα μούτρα μας. Στα σημεία που δεν υπάρχει αυτοκίνητο στο οπτικό μας πεδίο κάνουμε τρέλες. Κραυγές χαράς. Αυτά μας κάνει το ποδήλατο. Είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, θα μας γεμίσει. Νομίζουμε ότι αυτή η κατάβαση δεν θα τελειώσει ποτέ αλλά δεν υπάρχει και πρόβλημα... Μακάρι να μην τελείωνε! Πέφτουμε ξανά παραλιακά και πάμε να σαλιώσουμε νυχτερινά την παραλία της Αλμυρής και των Λουτρών. Η θάλασσα είναι λάδι. Δυστυχώς όμως η βουτιά πλέον είναι αδύνατη. Κανένα πρόβλημα... Μια πινακίδα μας ενημερώνει ότι θέλουμε 15 χλμ για να φτάσουμε στην Κόρινθο. Συνεχίζουμε το πετάλι μας σε επίπεδη διαδρομή περνώντας από τις Κεχριές για να ανηφορίσουμε λιγάκι προς τα Ίσθμια. Πλέον η κάθε ανηφορική πεταλιά στοιχίζει πάρα πολύ. Το επίπεδο -της δικής μου τουλάχιστον- κούρασης είναι σε φάση... σβησίματος. Υπολειτουργώ για τα καλά και ακόμα έχουμε λίγο πετάλι. Συζητάμε με το Σπυράκο ότι ...δεν έχουμε φάει σε όλη αυτή την εκδρομή και ότι θα μπορούσαμε να φάμε καμιά πίτα, κάνα σουβλάκι άμα πετύχουμε στο δρόμο μας κάτι. Είναι η πρώτη φορά στα χρόνια γνωριμίας μου με τον Σπυράκο που είμαστε παρέα και διαμαρτύρεται ότι πρέπει να φάει κάτι. Ο κοντούλης πεινάει σαν τρελός!  Πετυχαίνουμε σουβλατζίδικο στα Ίσθμια, μόλις 5 χιλιόμετρα μακριά από τον προαστιακό. Σχεδόν αυτόματα συμφωνούμε με το Σπυράκο ότι δεν θα κάτσουμε να φάμε εκεί γιατί δεν πρόκειται να φτάσουμε μέχρι τον προαστιακό μετά! Φορτώνουμε το γεύμα των πρωταθλητών και ξεκινάμε για τα 5 τελευταία χιλιόμετρα... Πραγματικά, έμοιαζαν να μην τελειώνουν ποτέ. Ο Σπυράκος με ρώτησε πάνω από 3 φορές αν έχουμε πάρει το σωστό δρόμο. Ανυπομονούσαμε να φτάσουμε. Κάποιες ολιγόμετρες ανηφόρες τις ανέβηκα σε φάση 50-50 για να πέσω κάτω. Ήμουν πλέον σε αυτό το επίπεδο. Πέφτω κάτω, όχι μαλακίες. Φτάνουμε στον προαστιακό πανηγυρίζοντας στις 20.10. Το τρένο φεύγει 20.40. Όσος χρόνος χρειάζεται για να απολαύσουμε το γεύμα των πρωταθλητών, την παγωμένη μπύρα μας και ένα τσιγάρο. Είμαστε απόλυτα εξαντλημένοι αλλά και απόλυτα χαρούμενοι. Την εξάντληση αυτής της εκδρομής θα την αναπληρώσουμε τις επόμενες μέρες, τα συναισθήματα που μας πρόσφερε θα τα θυμόμαστε για πάντα. 

Τι και αν δεν είμασταν προετοιμασμένοι κατάλληλα για κάτι τέτοιο? Τι και αν είχαμε κοιμηθεί από 3 ώρες ο καθένας? Τι και αν έχει προηγηθεί μια εφτάμηνη σεζόν για την οποία ακόμα με βλέπουν γιατροί για να συνέλθει το σώμα μου? Εμείς είπαμε ότι γουστάρουμε να πάμε με τα ποδήλατα μας στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και μόλις βρήκαμε την ευκαρία, το επιχειρήσαμε και το κάναμε!

Καλά να είμαστε για τα επόμενα!

Για τους λάτρεις των αριθμών, κάποιες ενδεικτικές τιμές από το κοντέρ της Νταλίκας:

Συνολικά Χιλιόμετρα: 140

Ώρες 'Καθαρής' Ποδηλασίας: 9

Μέση Ωριαία Ταχύτητα: 15.1 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 56 χλμ/ώρα

Και τώρα που έχουμε ανέβει και με τις τεχνολογίες με έξυπνα τηλέφωνα, εφαρμογές και δε συμμαζεύεται ορίστε η η διαδρομή της εκδρομής μας σε συνάρτηση με τις κλίσεις:

Κόρινθος-Επίδαυρος-Κόρινθος

Για τους χειμώνες που περάσαν...

αυτούς που θα 'ρθούν...

λίγα λόγια αρκούν...

οι πράξεις μιλάνε και οι τοίχοι ακούν...

όσοι προσπαθούν τα καταφέρνουν...

όσοι το πιστέψουν, όσο δύσκολα κι αν περάσουν, αντέχουν...