Αποστολή 19/11: Το απόλυτο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι

   Μετά από μία πολύ κουραστική καλοκαιρινή σεζόν, βρισκόμαστε στη χρονική περίοδο όπου απολαμβάνουμε αυτά που σπέρναμε όλο το καλοκαίρι. Είναι η περίοδος όπου μπορούμε να κάνουμε διακοπές. Και επειδή είμαστε λάτρεις του καλοκαιριού έπρεπε να βρούμε καλοκαίρι μέσα στον Νοέμβρη. Κάπως έτσι βρεθήκαμε στην Κούβα.

   Σε αυτό το κείμενο δεν θα αναλυθούν οι διακοπές στην Κούβα. Εδώ δεν είναι Lonely Planet για να συντάξουμε τουριστικό οδηγό. Εδώ η ζωή …είναι ποδήλατο.

Έχω βάλει ένα μαύρο ρούμι στο ποτήρι μου, κοιτάζω το φωτογραφικό υλικό το δικό μου και του Ράκου από τη βόλτα και είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι τόσο πολύ να ξεκινήσω το γράψιμο του κειμένου. Σε κάθε κείμενο αλλά και γενικότερα όποτε θέλω να περιγράψω κάτι, προσπαθώ να μεταδώσω τα πάντα με μεγάλη λεπτομέρεια για να γίνει όσο το δυνατόν αντιληπτό το συμβάν που περιγράφω. Ας πάρουμε λοιπόν την κατάσταση από την αρχή…

   Η επιθυμία για να κάνουμε μια καλή ποδηλατάδα όσο καιρό θα βρισκόμαστε στην Κούβα ήταν εξ’ αρχής δεδομένη και για εμένα και για τον Ράκο. Έπρεπε όμως να ταιριάξει και η συγκυρία για να συμβεί κάτι τέτοιο. Οι ώρες διάρκειας, το μέρος, η ενοικίαση ποδηλάτου, η ροή του προγράμματος των διακοπών της παρέας. Στην Αβάνα δεν το σκεφτήκαμε σχεδόν καθόλου. Ήταν οι πρώτες μας μέρες στην Κούβα, εξερευνούσαμε την πόλη, η ποδηλατάδα είχε μείνει στο πίσω μέρος –τουλάχιστον- του δικού μου μυαλού. Όταν πλέον φύγαμε από την Αβάνα και πήγαμε στο επόμενο χωριό (Vinales), το πρώτο πιθανό σενάριο για ποδηλατάδα έρχεται στο προσκήνιο. Σε απόσταση 65 χιλιομέτρων από το χωρίο, υπάρχει ένα νησί το οποίο ούτως ή άλλως θέλουμε όλοι να το επισκεφτούμε γιατί οι πληροφορίες μας λένε ότι είναι… μαγικό. Αρχίζουμε σιγά σιγά και ανταλλάζουμε με τον Ράκο αυτά τα βλέμματα με τα μηδειαστικά χαμόγελα και το ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού, γεμάτο νόημα. Φτάνοντας στο χωριό το πρώτο πράγμα που ρωτάμε με τον Ράκο τον τύπο που μας στέγασε ήταν ‘τι και πως’ για ποδηλατάδα μέχρι εκείνο το νησί. Ο τύπος μας λέει ότι η απόσταση είναι 65 χλμ, ότι ο δρόμος είναι κακός, ότι έχει βουνά μέχρι να φτάσουμε και ότι σε περίπτωση που νοικιάσουμε ποδήλατα θα πρέπει να τα επιστρέψουμε στις 6 το απόγευμα. Δηλαδή, αδύνατον να πραγματοποιηθεί. Η πρώτη ήττα για ποδηλατική ερωτοτροπία στην Κούβα είναι γεγονός.

Οι μέρες περνάνε και βρισκόμαστε στον επόμενο προορισμό μας. Μία μικρή πόλη (Cienfuegos) από την οποία θα κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή για να πάμε στην πόλη Santa Clara για να δούμε τον τάφο και το μαυσωλείο του πρωτοπόρου της Αντίστασης, Τσε Γκεβάρα. Tο μάτι μας γυάλισε και πάλι με την ποδηλατική έννοια. 120 χλμ απόσταση (πήγαινε-έλα) όχι για κάποια απλή βολτίτσα αλλά για να πάμε στον τάφο του μεγάλου. Οργώνουμε όλη την πόλη και εξαντλούμε τις πληροφορίες για να βρούμε ποδήλατα. Δεν υπάρχει ούτε ένα κατάστημα που να νοικιάζει ποδήλατα. Από γνωστό σε γνωστό ρωτάμε μήπως βρούμε 2 ποδήλατα από …όποιον να ‘ναι για να πραγματοποιήσουμε τη φάση μας. Τίποτα. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Δεύτερη ευκαιρία για ποδηλατική ερωτοτροπία, δεύτερη ήττα. Επόμενη πόλη-σταθμός για τις διακοπές μας, το πολύ τουριστικό Trinidad. Μαθαίνουμε ότι εκεί, τουλάχιστον υφίσταται η φάση ‘νοικιάζω ποδήλατο’. Πριν καλά καλά εγκατασταθούμε στα δωμάτια μας, λέμε στο Χρήστο –μιας και είναι ο μόνος της παρέας που μιλάει Ισπανικά- να ρωτήσει την ιδιοκτήτρια του σπιτιού αν ξέρει κάποιον που νοικιάζει ποδήλατα. Έτσι γίνονται οι περισσότερες δουλειές με τουρίστες στην Κούβα. Η τύπισσα μας λέει με χαρακτηριστική άνεση ότι και βέβαια υπάρχει αυτή η δυνατότητα και τα μειδιαστικά χαμόγελα επιστρέφουν στα μούτρα μας, παράλληλα με το –όλο νόημα- κούνημα του κεφαλιού. Την επόμενη το πρωί μόλις σηκώνομαι, ένας τύπος στην αυλή έχει σκάσει μύτη με 5 ποδήλατα. Το πρώτο που κοιτάζω είναι να υπάρχει κάτι στο νούμερο μου μιας και είμαι ψηλάκος και δεν μπορώ να καβαλήσω ποδήλατο οποιωνδήποτε διαστάσεων. Βρίσκω ένα, βρίσκει ένα και ο κοντούλης και πλέον είμαστε έτοιμοι…. Διαδρομή δεν είχαμε κανονισμένη για το μέρος στο οποίο βρισκόμαστε αλλά –για πρώτη φορά στην Κούβα- είχαμε το κυριότερο. Ποδήλατα….

Η… Κέλλυ έτοιμη (?) για ερωτικές περιπέτειες….

Ομολογουμένως, ο έλεγχος που έκανα στο ποδήλατο για να δω κατά πόσο είναι λειτουργικό, ήταν σχεδόν γελοίος. Λίγο ότι ήμουν μόλις είχα ξυπνήσει, λίγο ότι ήμουν ενθουσιασμένος που επιτέλους βρήκαμε ποδήλατα, λίγο ότι η …Κέλυ ήταν το μόνο από τα 5 ποδήλατα που ήταν κοντά στα μέτρα μου, με έκαναν να κοιτάξω 3-4 εντελώς βασικά πράγματα. Η μέρα που μόλις ξεκινάει και με βρίσκει να έχω στην κατοχή μου ποδήλατο –όπως και ο Ράκος- περιλαμβάνει μπανάκι σε παραλία της Καραιβικής σε απόσταση κάπου 20 χλμ. από το σπίτι. Δηλαδή, ότι καλύτερο για μια πρώτη επαφή με την Κέλλυ, να σπάσει ο πάγος ανάμεσα μας. Ετοιμαζόμαστε μέσα στην τρελή χαρά με τον Ράκο. Σήμερα θα πάμε παραλία γιατί? Για μπάνιο… Με τι? Με το ποδήλατο…. Που? Στην Κούβα…. Δηλαδή? Δηλαδή στην Καραιβική….

Buenos dias chicos y chicas…

Στα πρώτα χιλιόμετρα η Κέλλυ μου δείχνει τα πρώτα ψεγάδια της αλλά δεν ξενερώνω καθόλου. Αναγνωρίζω ότι η σύγκριση με την Νταλίκα είναι άδικη μιας και η Νταλίκα βόλτα με τη βόλτα και παίρνοντας το χρόνο της έγινε το απόλυτο εργαλείο στα μέτρα μου για να κάνουμε ποδηλατικά όργια. Την Κέλλυ, μου την φέρανε στην αυλή, την καβάλησα και έφυγα. Από μόνο του αυτό μου έχει προσφέρει τόσο ενθουσιασμό, που οι λεπτομέρειες που κάνουν την Κέλλυ άβολη μου φαίνονται αμελητέες. Εδώ μιλάμε για ποδηλατάδα γλύφοντας λιγάκι την Καραϊβική.

Μέσα στη θάλασσα τα δέντρα…

Λευκή άμμος, τιρκουάζ νερά και πράσινο. Καρίμπε….

Και να ‘μαστε στην παραλία…

Μέσα Νοεμβρίου… Κατακαλόκαιρο… 

Η πρώτη βόλτα με ποδήλατο στην Κούβα είναι ήδη γεγονός. Το βραδάκι μας βρίσκει στην πλατεία της πόλης, να πίνουμε Pina Colada και να μας τρώει ο κώλος μας για μια μεγάλη βόλτα. Δεν έχουμε τα μέσα για να ψαχτούμε καλά. Στην Κούβα έχεις πρόσβαση στο ίντερνετ σε πολύ συγκεκριμένα σημεία στην πόλη και οι εφαρμογές που χρησιμοποιούμε στους υπολογιστές μας για να δούμε διαδρομές δεν δουλεύουν σύμφωνα με τις κανονικές τους δυνατότητες από τα κινητά. Καταφέρνουμε και βρίσκουμε μια δυο διαδρομές. Δίπλα από την πόλη στην οποία βρισκόμαστε υπάρχει μια οροσειρά την οποία γλυκοκοιτάζαμε για επίσκεψη ακόμα και αν δεν είχαμε ποδήλατα. Το να γίνει όμως μια δυνατή βόλτα εκεί μέσα, το να μη γυρίσουμε από τον ίδιο δρόμο –κάτι το οποίο μας αρέσει πολύ- δημιουργεί δύο συνθήκες. Μία τεράστια ανάβαση, μία παρανοική κατάβαση και για να κλείσει ο κύκλος της πορείας καμιά 50άρα χιλιόμετρα πετάλι ακόμα, κάτι που εκτοξεύει τη βόλτα πάνω από τα 120 χλμ. Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το κινητό. Κοιταζόμαστε με τον Ράκο λίγο μαγκωμένοι. Σκεφτόμαστε ίσως να κάνουμε κάτι πιο χαλαρό. Αυτά είναι μαλακίες. Λίγα λεπτά αργότερα προτείνω να πάμε για ύπνο άμα είναι να τα γαμήσουμε τη μάνα αύριο! Το απόλυτο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι –στη μέχρι τώρα πορεία μας- έχει αποφασιστεί. Λήγουμε τις Pina Colada γιατί αύριο ξυπνάμε στις 6 το πρωί. Η τεχνολογική υποστήριξη που θα έχουμε μαζί μας για αυτή τη βόλτα είναι κάτι παραπάνω από ….απαράδεκτη. Ένας offline χάρτης εφαρμογή στο κινητό του Σπυράκου. Το ‘παράθυρο’ από την εφαρμογή όπου βρήκαμε τη διαδρομή στο δικό μου κινητό. Εννοείται ότι ξεχνάμε τη φάση wifi ή δεδομένα κατά τη διάρκεια της βόλτας. Επίσης, κανείς από τους 2 μας δεν έχει μονάδες στο τηλέφωνο του. Τουλάχιστον…. Φροντίσαμε να έχουμε μπαταρία. Για να τραβάμε φωτογραφίες…

Στις έξι το πρωί το ξυπνητήρι μου χτυπάει. Ο πάντα υπεύθυνος Χρήστος, ο πατέρας της εκδρομής, φροντίζει για να σηκωθώ και να μη χώσω snooze μέσα στη μάπα του τηλεφώνου. Όχι ότι τον ενδιέφερε το εγερτήριο μας, απλά δεν ήθελε να ξαναχτυπήσει το ξυπνητήρι και να του χαλάσει τον ύπνο για δεύτερη φορά. Η… διαφορετικότητα αυτής της ‘βόλτας’ συνεχίζεται γιατί δεν υπάρχει κάποιο ραντεβού στο Μέρος. Θα βγούμε από τα δωματιάκια μας, θα αράξουμε στην αυλή να πιούμε το καφεδάκι μας και μόλις ετοιμαστούμε θα αναχωρήσουμε.

Βγαίνεις από την πόρτα του σπιτιού και είσαι απευθείας στο Μέρος….

Έτοιμοι για αναχώρηση….

Ξεχυνόμαστε στο δρόμο χαζογελώντας σαν παιδάκια. Έχουμε ξεκινήσει για να κάνουμε ένα τεράστιο κομπαρσιλίκι που όχι απλά αγγίζει, αλλά ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της βλακείας. Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι είμαι τόσο αφελής τύπος που πάσχει από άγνοια κινδύνου ή από…. γενικότερη άγνοια. Απλά αισθάνομαι πως ότι και να πάθω, θα το πάθω μαζί με το φιλαράκι μου και εύκολα ή δύσκολα θα την βγάλουμε την άκρη μας. Το μόνο σίγουρο που ξέρουμε για τα ποδήλατα μας είναι ότι τουλάχιστον οι ταχύτητες δουλεύουν, πράγμα απαραίτητο όταν ξέρεις ότι έχεις να ανέβεις πολύ σκληρό βουνό.

Πολύ γρήγορα αφήνουμε πίσω μας την πόλη του Trinidad και πιάνουμε επαρχία. Φεύγοντας από το σπίτι είχα πάρει ένα μπουκάλι νερό το οποίο είχε μια ελάχιστη ποσότητα μέσα και έπρεπε να έχω στο νου μου να σταματήσουμε να φορτώσουμε νερά. Δεν σταματήσαμε ποτέ. Ξεχαστήκαμε. Θα χωθούμε μέσα σε βουνό με 3 γουλιές νερό.

Εκτός πόλης… ανοίγει το μάτι και ο δρόμος…

Ο Ράκος ανταλλάζει τις καλημέρες του με ένα άλογο…

Κάπου εδώ αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο και μπαίνουμε για Topes de Collantes…

Σύμφωνα με τις… χοντρικές πληροφορίες μας, το Topes de Collantes είναι η κορυφή του βουνού που έχουμε να ανέβουμε μετά από 20 χιλιόμετρα ανάβασης. Δεν είναι κάτι αμελητέο αυτό, αντιθέτως. Είμαστε απροπόνητοι, δεν έχουμε τα δικά μας ποδήλατα. Το μόνο καλό είναι ότι το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής είναι στην αρχή αυτής. Ξεκινάμε και ανεβαίνουμε σιγά σιγά. Δεν περνάνε παρά μερικές ανηφοριές και μπροστά μας έρχονται κάτι κλίσεις πολύ δυνατές. Αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί οι οδηγοί των ταξί με τα παλιά αμερικάνικα αυτοκίνητα μας έλεγαν ότι δεν μπορούν να μας πάνε εκεί, όταν εξετάζαμε το ενδεχόμενο αυτής της εκδρομής σαν παρέα. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν όλο το βουνό να έχει τέτοιες κλίσεις. Διαψεύδομαι μετά από κάθε στροφή όταν και εμφανίζεται στο οπτικό μου πεδίο το επόμενο κομμάτι του δρόμου.

Η εισαγωγή στην οροσειρά….

Το σκαρφάλωμα έχει ξεκινήσει για τα καλά….

Και συνεχίζεται….

Έχουμε διανύσει 3-4 χιλιόμετρα βουνού και πλέον έχουμε καταλάβει τι παίζει. Το γαμήσι που θα φάμε θα είναι ανεπανάληπτο. Θα είναι από τα άγραφα. Οι ανηφόρες έχουν τέτοιες κλίσεις που ανεβαίνουμε με την πιο ελαφριά σχέση στις ταχύτητες και διασχίζουμε την άσφλατο κάνοντας ζιγκ ζαγκ για να ‘σβήνουμε’ κάπως την κλίση. Θα χρειαστούμε τεράστια αποθέματα υπομονής, θα δοκιμαστούν σκληρά τα πνευμόνια μας, τα πόδια μας και η καρδιά μας. Παράλληλα με όλα αυτά όμως, βρισκόμαστε μέσα σε ένα φυσικό τοπίο το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μας. Τροπικό κλίμα. Η βλάστηση είναι τόσο πυκνή που κοιτάζεις μέσα στο δάσος και δεν βλέπεις σε βάθος πάνω από 2-3 σειρές δέντρα. Οι φοίνικες ξεπερνούν τα 10-15 μέτρα σε ύψος. Οδεύουμε προς το μεσημέρι, εδώ είναι κατακαλόκαιρο αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ο ήλιος δεν φτάνει μέχρι το δρόμο. Έχουμε ήδη ξεκινήσει και κάνουμε κάποιες στάσεις για ανάσες κι εγώ σε κάποια σημεία παίρνω το ποδήλατο στα χέρια. Είναι τέτοια η ανηφόρα που και ο Ράκος ο οποίος δεν κατεβαίνει από το ποδήλατο πηγαίνει με την ίδια ταχύτητα με την οποία περπατάω. Η έλλειψη νερού πλέον είναι μια υπόθεση για την οποία πρέπει να κάνουμε κάτι εκτός από το να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας που φύγαμε σαν τους μαλάκες να πάμε να ανέβουμε ένα βουνό χωρίς να έχουμε πάρει ένα μπουκάλι νερό.

Απαραίτητη στάση να πέσουν οι σφυγμοί κάτω από τους 150…

Βρισκόμαστε ήδη αρκετά ψηλά….

Πολύ ψηλά….

Είμαστε σε σημείο όπου ΠΡΕΠΕΙ να πιούμε λίγο νερό. Η έλλειψη του επηρρεάζει και στην ψυχολογία. Κάποιες φορές μπορεί να έχεις το νερό στο παγούρι σου και να μην το ακουμπάς αλλά ξέρεις ότι το έχεις. Αν όμως δεν το έχεις και καρφωθεί η σκέψη στο μυαλό σου ότι το θέλεις, υπάρχει πρόβλημα. Αυτή τη στιγμή εμείς έχουμε και το ψυχολογικό αυτό πρόβλημα αλλά και την πραγματική ανάγκη μιας και είμαστε ήδη 1-1.5 ώρα σε κατάσταση σκληρής δοκιμασίας. Το νερό στην Κούβα δεν είναι πόσιμο. Και δεν υπάρχει κάποιο σημάδι ότι πλησιάζουμε σε κάποιο σημείο όπου θα υπάρχει κάποιο χωρίο, μια καντίνα, οτιδήποτε. Σε κάποια φάση βλέπουμε ένα σπίτι και στην αυλή του από ένα λάστιχο τρέχει νερό σε έναν κουβά. Μάλλον το είχαν εκεί για τα ζώα. Σκέφτομαι ότι το βουνό έχει καταρράκτες και ποτάμια, πόσο να μας πειράξει το νερό αυτό? Συνεννοούμαστε στη νοηματική με μια γυναίκα που βγαίνει να δει δυο κομπάρσους με ποδήλατα στην αυλή της, πάνω στο βουνό. Μπορούμε να πιούμε από το νερό αυτό μας λέει. Πίνουμε νερό, κάνουμε κάποιο σχεδόν ντουζ, γεμίζουμε το μπουκάλι μας και συνεχίζουμε.

‘Εκδηλη η χαρά μετά την εύρεση της όασης…

Μετά από αυτό το φιλί ζωής συνεχίζουμε για τις ανηφοριές μας. Το βουνό είναι αδυσώπητο.

Νιώσε κλίση εδάφους…

Συνεχίζουμε να καταβάλλουμε υπερπροσπάθεια για να διανύουμε λίγα λίγα τα μέτρα μέχρι να ισιώσει το βουνό. Παρόλο που ήδη έχουμε καταπονηθεί σκληρά, τα ψυχικά αποθέματα είναι μεγάλα. Είναι και πάλι ψυχολογικής φύσεως η φάση. Παρόλο που έχω φάει μεγάλο γαμήσι ήδη, έχω σφίξει τα δόντια και έχω οπλίσει την υπομονή μου γιατί ξέρω ότι έχουμε πάρα πολύ ακόμα. Παίζει να μην είμαστε ούτε στα μισά. Αισθάνομαι τυχερός όταν ο δρόμος γίνεται απλά ανηφορικός και ευλογημένος όταν έρχεται ένα μικρό κομμάτι ευθείας μέχρι να απλωθεί μπροστά η επόμενη φασολιά που έχουμε να σκαρφαλώσουμε. Η μεγαλύτερη αρετή που χρειάζεται η ανηφόρα είναι η υπομονή. Ο χρόνος δεν μας κυνηγάει. Έχουμε ξεκινήσει πολύ νωρίς και έχουμε υπολογίσει ότι το βουνό θα χρειαστεί ώρες. Βέβαια, αυτό που έχουμε βρει μπροστά μας είναι πέρα από κάθε πρόβλεψη αλλά όπως και να ‘χει, είναι ακόμα πρωί.

Άλλο ένα αναγκαστικό πιτ στοπ…

Σε αυτό το πιτ στοπ, αφού ξαπλώσαμε τα κορμιά μας στην άσφαλτο, πήραμε ανάσες και γεμίσαμε ξανά την μπάρα του κουράγιου, σηκωθήκαμε για να συνεχίσουμε για να γίνει μια πολύ κρίσιμη παρατήρηση. Όπως κοιτάζω το μπροστινό λιωμένο λάστιχο της Κέλλυ, διακρίνω ένα ‘βυζί’. Το λάστιχο έχει σκιστεί και έχει πεταχτεί έξω η σαμπρέλα. Το λέω στο Σπυράκο και όπως είναι πολύ λογικό παγώνουμε σχετικά. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι μαζί μας έχουμε μπαλώματα αλλά… δεν έχουμε τρόμπα. Μιλάμε για μεγάλους κομπάρσους. Ο Σπυράκος έχει ψηθεί να βάλει ένα μπάλωμα πάνω στο λάστιχο από την εξωτερική πλευρά. Επίσης, μου λέει ότι πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά και αν κρίνουμε ότι αυτό είναι το σωστό, να γυρίσουμε πίσω. Έχουμε κάνει μόλις 15 χιλιόμετρα και έχουμε μπροστά μας άλλα 100 και βάλε. Το να πατάει η σαμπρέλα στο δρόμο δεν είναι και λεπτομέρεια. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση ειδικά αν δεν έχεις και τρόμπα μαζί σου. Παρόλα αυτά, ούτε που μου περνάει από το μυαλό να ρίξω στο τραπέζι την πρόταση της επιστροφής. Ο Σπυράκος πιάνει και βάζει μπάλωμα στην εξωτερική πλευρά του λάστιχου και αναπόφευκτα βάζουμε τα γέλια.

Ο μάστορας περιποιήθηκε την Κέλλυ…. Δεν έχω ξαναδεί μπάλωμα στην εξωτερική πλευρά του ελαστικού. Το είδαμε και αυτό στην Κούβα…

Αφού τακτοποιήσαμε με κάποιο τρόπο και αυτήν την έκτακτη κατάσταση, συνεχίσαμε στο κλασσικό μοτίβο. Ανηφόρα, ανηφόρα και πάλι ανηφόρα. Σαν τα γαϊδουράκια, άλλοτε πάνω στο ποδήλατο, άλλοτε με το ποδήλατο στα χέρια. Πλέον έχουμε αρχίσει και ανεβαίνουμε σε σοβαρό υψόμετρο και η θέα από κάτω είναι φανταστική.

Πρόσεξε τα κομμάτια του δρόμου να νιώσεις τι ανεβαίνουμε…

Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, σε αυτό το σημείο κάνουν στάση όλοι…

Ο λόγος είναι ότι βρισκόμαστε πολύ ψηλά και σε τέτοια γεωγραφική θέση που βλέπουμε πιάτο όλη την έκταση της γης μέχρι να πιάσει Καραϊβική και μέχρι να ενωθεί η θάλασσα με τον ουρανό. Εκεί έχουν στήσει μια σκάλα και ένα τεχνητό μπαλκονάκι όπου ανεβαίνεις να βγάλεις τις πανοραμικές φωτογραφίες σου.

Από τα πολύ ψηλά… μπροστά μας η Καραϊβική θάλασσα…

Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια για να συνεχίσουμε την πορεία μας, ένας πλανόδιος Κουβανός αράζει στα σκαλάκια και έχει για παρέα μια τεράστια αράχνη αλλά εκτός από την αράχνη πουλάει και πανάγαθες μπανάνες. Ατόφια ενέργεια. Με νοηματική και 3 λέξεις Ισπανικών του λέμε ότι έχουμε ανέβει μέχρι εδώ με τα ποδήλατα και ο τύπος μας απαντάει ‘το ξέρω. Σας έβλεπα’. Έτσι λοιπόν, από εκεί που πούλαγε 3-4 μπανάνες για 1 cuc (σχεδόν ίσο με το ευρώ), μας δίνει ένα ολόκληρο τσαμπί και μας λέει να πάρουμε και άλλο ένα. Αφού ανταλλάζουμε χαμόγελα και χειραψίες, το μυαλό μου πήγε αμέσως σε κάτι αντίστοιχους τύπους που βλέπαμε ανά δεκάδες όταν πηγαίναμε στην Επίδαυρο και δεν είχε φιλοτιμηθεί ένας να πει ‘ρε μαλάκες ποδηλάτες, να! Φάτε 2 πορτοκάλια….’.

Ο φίλος μας και η αράχνη του πάνω στο χέρι του Ράκου…

Ενέργεια…

Επόμενο βήμα σε αυτό το διάλειμμα είναι να τιγκάρουμε την μπάρα της ενέργειας. Το μπαλκονάκι διαθέτει αναψυκτήριο οπότε θεωρούμε ότι δεν είναι δυνατόν να μην βρούμε κάποια μπύρα να σπάσουμε τη δίψα μας και να πάρουμε το απαραίτητο μπουστάρισμα για τη συνέχεια.

Los Bucaneros….

Μετά από αυτό το διάλειμμα συνεχίζουμε για το ίδιο μοτίβο. Οι πληροφορίες μας λένε ότι μάλλον είμαστε λίγο μετά τα μισά της ανηφόρας. Έχουμε πολύ ακόμα…

Και συνεχίζουμε κάπως έτσι….

Τα επόμενα χιλιόμετρα είναι κάπως πιο φιλικά από την άποψη ότι ανάμεσα στα ανελέητα ανηφορικά κομμάτια παίζει και καμιά ευθεία και που και που ίσως και καμιά κατηφορίτσα 100-200 μέτρα ίσα ίσα να σηκωνόμαστε λίγο από τη σελίτσα να ξεπιάνεται ο κώλος μας. Η περιπέτεια μέσα στη ζούγκλα καλά κρατεί.

Άλλη μια ανηφόρα που μένει πίσω μας….

Κάποιο ταβερνάκι μέσα στη ζούγκλα….

Η ζούγκλα…

Άλλη μια στάση για κάποιες ανάσες…

Μετά από περίπου 4.5 ώρες πιάσαμε ταβάνι….

Topes de Collantes…

Οι χάρτες μας και τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεση μας, λένε ότι λίγο μετά το Topes de Collantes θα ξεκινήσουμε να κατεβαίνουμε κατηφόρες θανάτου. Αυτόματα η ψυχολογία μου μπήκε σε μια κατάσταση όπου όποια ανηφόρα έβλεπα την αντιμετώπιζα σαν μία από τις τελευταίες. Παρόλα αυτά, ακόμα και σε αυτή την κατάσταση, έπρεπε να κάνουμε κάποια διαλείμματα. Οι τόσο σκληρές κλίσεις μας έχουν διαλύσει. Προσωπικά, καίνε τα μπούτια μου, οι προσαγωγοί και οι δικέφαλοι μου. Ενώ έχουν ανοίξει οι ανάσες μου και έχω ξεκαπνίσει από τα κωλοτσιγάρα, πλέον στις ανηφόρες με κόβουν τα πόδια μου.

Στάση για νερό σε ένα μικρό μπαρ πάνω στο δρόμο…

Εδώ βαράς lime και ζάχαρη όταν φτιάχνεις mojito για ένα λόχο…

Coconut & Kelly….

Το Topes de Collantes έχει μείνει πίσω μας, έχουμε διανύσει κάμποσα ακόμα χιλιόμετρα και βλέπω ότι οι κατηφόρες θανάτου δεν εμφανίζονται. Σκαλίζουμε εκεί τους χάρτες και βλέπουμε ότι οι ανηφόρες τελειώνουν στο επόμενο χωριό που θα βρούμε στο δρόμο μας. Πλέον είναι πολύ πιο δύσκολο να οπλίσω και πάλι την υπομονή μου και να βάλω το κεφάλι κάτω για να συνεχίσω. Αλλά θα το κάνω. Είναι το σημείο που αρχίζω και ειρωνεύομαι όποτε ξεπροβάλλει μπροστά μου κάποιο νέο σκαρφάλωμα, ρίχνοντας παράλληλα κάποια χριστοκάντηλα. Το σημείο που ο Σπυράκος υπερκερνάει από την υπομονή του και ‘ταίζει’ και την δική μου. Κάπως έτσι γράφουμε λίγα ακόμα χιλιόμετρα.

Η φύση μέσα στην οποία κάνουμε πετάλι είναι κάποιο υπερθέαμα…

Διαλυμένος πλέον από τις ανηφόρες, βλέπω την πινακίδα που μας ενημερώνει ότι μπαίνουμε στο χωριό στο οποίο –σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες μας- το μαρτύριο της ανάβασης τελειώνει. Πλέον ανυπομονώ να δω μπροστά μου την πρώτη κατηφόρα και να είναι η αρχή της δαιμονισμένης κατάβασης που μας περιμένει. Αυτή η κατηφόρα λοιπόν έρχεται…. Στρίβει… ευθεία και …μετά την επόμενη στροφή ανηφόρα. Άντε πάλι…. Η κατάσταση συνεχίζεται κάπως έτσι. Πλέον παραμιλάω πάνω στο ποδήλατο. Λέω ότι το Bikemaps είναι χαλασμένο και μας έχει κοροιδέψει. Λέω του Σπυράκου ότι είμαστε καταδικασμένοι και ο δρόμος δεν πρόκειται να ισιώσει ποτέ. Βλαστημάω θεούς και δαίμονες. Έχω χάσει την ψυχραιμία μου εντελώς. Μιλάμε ότι έχουμε καταπιεί άλλα 10 χιλιόμετρα πολύ σκληρού βουνού από το –ούτως ή άλλως- κτήνος που ξέραμε ότι έχουμε να ανέβουμε. Συνεχίζουμε κάποια μέτρα ακόμα και μπαίνουμε σε επόμενο χωριό -κάνοντας τι άλλο;- ανεβαίνοντας μια σκληρή ανηφοριά. Ο δρόμος δείχνει να ισιώνει, δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει άλλη ανάβαση αλλά προσωπικά, σε αυτό το σημείο δεν θα είμαι ικανοποιημένος με κάτι λιγότερο από την εκκίνηση της ελεύθερης πτώσης μας. Περνάει μια στροφή ενώ κατηφορίζουμε…. Περνάνε 2 στροφές και μπροστά μου ανοίγει το οπτικό πεδίο που με τόση αγωνία περίμενα για να λυτρωθώ.

Ξεκινάμε για κατηφόρες θανάτου….

Για τα επόμενα χιλιόμετρα θα ξεχάσουμε τι σημαίνει να κάνεις πετάλι. Είναι η ώρα της ανταμοιβής για την πιο δυνατή ανάβαση που έχουμε κάνει ποτέ όσο καιρό κάνουμε ποδήλατο. Μας πήρε περίπου 7 ώρες να ανέβουμε αυτή την οροσειρά. Το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της βόλτας είναι πλέον πίσω μας και θα το γιορτάσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Όπως η ανάβαση που προηγήθηκε ήταν η δυσκολότερη όλων μέχρι σήμερα, έτσι και η κατάβαση που ακολούθησε ήταν η πιο επικίνδυνη. Το προσωπικό μου στιλ στις κατηφόρες, που λέει ότι κατεβαίνω αφρενάριστος και στρίβω τις στροφές με όσα χιλιόμετρα έχω, εδώ δεν μπορεί να λειτουργήσει. Τα φρένα είναι αναγκαία γιατί –απ’ όσο μπορώ να υπολογίσω εμπειρικά- αν αφήσεις τη βαρύτητα να σε πάρει ολοκληρωτικά, το ποδήλατο πρέπει να πιάνει και τα 70 χλμ/ώρα. Άμα προσθέσεις και τις πολύ συχνές τρύπες στο οδόστρωμα, η κατάσταση αγγίζει τα όρια του extreme. Κατεβαίνω δαιμονισμένα με τις αδρεναλίνες στα κόκκινα. Τα χέρια πονάνε από την πίεση στο τιμόνι λόγω εκτεταμένης χρήσεως φρένων. Εκτός από το να μην σκοτωθώ από υπερβολική ταχύτητα δεν θέλω να ξεμακρύνω πολύ από τον Ράκο για να έχω οπτική επαφή σε περίπτωση που συμβεί το οτιδήποτε. Το τρενάκι του τρόμου ήταν τόσο απολαυστικό και είχε τόση ένταση που ενώ ξέραμε ότι έχουμε να κατέβουμε καμιά 20αριά χλμ. πρέπει να έγινε σε λιγότερο από 15 λεπτά. Έχουμε μπροστά μας πολλά χιλιόμετρα ακόμα αλλά με την ανάβαση που έχει προηγηθεί μου φαίνεται πολύ εύκολο. Το έδαφος σιγά σιγά ισιώνει. Μπορούμε και πάλι να απολαύσουμε τις εικόνες που μας χαρίζει η φύση δεξιά και αριστερά μας. Περνάμε μέσα από μικρά χωριουδάκια, οικισμούς από 10-20 σπίτια. Όλοι έχουν τα ζώα τους ελεύθερα να βόσκουν. Όποιος άνθρωπος μας αντικρίζει έχει για εμάς ένα χαμόγελο και ένα ‘γεια’. Πόση ασφάλεια μας έκαναν να νιώθουμε αυτοί οι άνθρωποι με τη στάση τους απέναντι μας. Φαντάσου ότι έχουμε διασχίσει ένα βουνό της τάξεως των 50 χιλιομέτρων. Σε περίπτωση που παθαίναμε κάποιο λάστιχο, τρόμπα δεν είχαμε και βενζινάδικο δεν υπήρξε ποτέ μέσα σε όλη αυτή την απόσταση. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να τηλεφωνήσουμε από τα κινητά μας. Δεν μιλάμε τη γλώσσα. Παρόλα αυτά δεν ανησυχήσαμε ποτέ ότι και να μας συμβεί κάτι, δεν θα βγάλουμε άκρη. 

Συνεχίζουμε να καταπίνουμε χιλιόμετρα. Πλέον κάνει την εμφάνιση του ένα νέο φαινόμενο. Η πείνα. Όλες αυτές τις ώρες που καταβάλουμε υπερπροσπάθεια έχω φάει ένα τσαμπί μπανάνες, ένα παστέλι, κάτι λύτρα νερού και …μια μπύρα! Το στομάχι μου διαμαρτύρεται έντονα και στον χάρτη βλέπουμε ότι θα πέσουμε σε ένα χωριό το οποίο είναι γραμμένο με bold γράμματα. Κάτι κεντρικό δηλαδή. La Sieritta! Μπαίνουμε κύριοι στην La Sieritta βρίσκουμε κάποιο μικρό μάρκετ το οποίο δεν έχει το παραμικρό για να φάμε, δεν υπάρχει κάποια από τις συνηθισμένες καντίνες των κουβάνικων γειτονιών για κάποιο σνακ του δρόμου, μάλλον δεν θα φάμε. Είναι η ώρα για άλλη μια μπύρα και ένα μικρό διάλειμμα. Ο χρόνος έχει κυλήσει -για άλλη μια φορά- διαφορετικά από το χρονοδιάγραμμά μας. Δεν τα καταφέρνουμε να ρυθμίσουμε το χρόνο μας όταν κάνουμε απόλυτα χαρτογραφημένες βόλτες, σιγά μην τα καταφέρναμε τώρα που προέκυψαν άλλα 10 χιλιόμετρα ανάβασης. Είναι σίγουρο ότι θα μας πιάσει το σκοτάδι στο δρόμο της επιστροφής. Από εδώ και έπειτα έχουμε κάπου στα 60 χιλιόμετρα περιφερειακού δρόμου, επίπεδα στη συντριπτική πλειοψηφία τους. Είναι το …εύκολο κομμάτι της διαδρομής. Τελειώνουμε τη μπύρα μας ξεροσφύρι και συνεχίζουμε για την επιστροφή. Αυτή η βόλτα δεν θα περιλαμβάνει κάποιο μεγάλο διάλειμμα της μίας ώρας. Δεν μας παίρνει ο χρόνος.

Αριστερά για το σπίτι μας στο Trinidad…

Κάπως έτσι θα πορευτούμε στη συνέχεια…

Η οροσειρά που γαμήθηκε σήμερα…

Καταπίνουμε χιλιόμετρα στις ευθείες του περιφερειακού δρόμου μέχρι το Trinidad. Είναι σαν να κάνουμε ποδήλατο πάνω στην εθνική οδό. Έτσι είναι εδώ. Ακόμα και σε οδικό ταξίδι 600 χιλιομέτρων που κάναμε, ήταν σχεδόν πάντα έτσι. Μια λωρίδα το ένα ρεύμα, μία λωρίδα το αντίθετο και καμία διαχωριστική στη μέση. Πάνω στην ‘εθνική’ οδό κυκλοφορούν από αμάξια, λεωφορεία και φορτηγά μέχρι ποδήλατα, πεζοί και κάρα. Και όποιος φτάσει, έφτασε.

Τα χιλιόμετρα φεύγουν νερό, κάτι μικρές ανηφορούλες που έρχονται μία στο τόσο θεωρούνται αμελητέες και τις καταπίνω με 15^η ταχύτητα λειτουργώντας στον αυτόματο πιλότο. Πλέον όμως πεινάω σαν τρελός και η μπύρα με έχει τσακίσει. Είμαι μεθυσμένος αλλά δεν έχω ενέργεια για να μου βγει σε χάχανα και παλιμπαιδισμό. Απλά ζαλίζομαι και σκέφτομαι ότι πρέπει να έχω το νου μου γιατί άμα πέσω από τη δεξιά πλευρά, όλα καλά. Θα πέσω μέσα στα χορτάρια, το πολύ σε κάποιο χαντάκι. Αν όμως πέσω από την άλλη πλευρά όλο και κάποιο διερχόμενο όχημα θα με παρασύρει. Ανακοινώνω στον Ράκο ότι μόλις βρούμε στο δρόμο μας οτιδήποτε που πουλάει τρόφιμο η στάση είναι επιτακτική ανάγκη. Ο ψηλός κοντεύει να ξεμείνει και από τη ρεζέρβα! Λίγα χιλιόμετρα αργότερα, η όαση. Χτυπάω εσπρεσσάκι σκέτο -γιατί όπως έμαθα στην Κούβα από …ελληνικά χείλη ‘ο καφές πίνεται χωρίς ζάχαρη’- και περιμένω ένα σαντουιτσάκι για να με σώσει. Ο καφές με ξύπνησε. Το σαντουιτσάκι με επανέφερε σε επίπεδο τιτάνα.

Γεμίζοντας την μπάρα ενέργειας…

Τα χαμόγελα επανήλθαν…

Καβαλάμε ξανά τα ποδήλατα μας και συνεχίζουμε. Ανεβαίνω πάνω στην Κέλλυ τόσο φρέσκος λες και ξεκίνησα τώρα. Είναι εντυπωσιακό το πόσο ευεργετικό μπορεί να είναι το φαγητό όταν το έχεις ανάγκη πραγματικά. Ο δρόμος και τα χιλιόμετρα συνεχίζουν σε …επίμονα επίπεδο ρυθμό και πλέον λειτουργώ χαλαρά στον αυτόματο και ανοίγω και λίγο ρυθμό για να μας πιάσει το σκοτάδι όσο πιο κοντά γίνεται στον προορισμό μας.

Η βάρδια του Ήλιου οδεύει προς το τέλος της. Είναι η ώρα που ο ουρανός θα κεράσει το υπερθέαμα…

Έχουμε ακόμα λίγα χιλιόμετρα για να βρεθούμε να κάνουμε πετάλι δίπλα στη θάλασσα. Από τα αγαπημένα μας τοπία για να κάνουμε ποδήλατο. Αυτή η βόλτα ήταν οργασμός φυσικών τοπίων. Από βουνό και πυκνό δάσος μέχρι να πέσουμε πάνω στη θάλασσα περνώντας ένα σωρό ποτάμια. Η Κούβα είναι ένα εκπληκτικό μέρος από πλευράς φυσικών τοπίων.

Camilo Cienfuegos (Ήρωας της Επανάστασης): ‘Είδωλο του λαού’

-Μα πότε θα δούμε επιτέλους θάλασσα;

-Νομίζω ότι πλησιάζουμε…

Ορίστε μας…

Το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής, το είχα δει όταν ερχόμασταν όλοι μαζί από το Cienfuegos στο Trinidad. Ο Σπυράκος κοιμόταν και δεν ήξερε τι πρόκειται να συναντήσουμε. Εγώ καθόμουν και το χάζευα μέσα από το αυτοκίνητο και συνέχεια σκεφτόμουν ότι είναι μια γαμάτη διαδρομή για να γίνει με το ποδήλατο. Αυτός είναι ίσως και ο σημαντικότερος λόγος που όταν δοκιμαζόμασταν πάνω στο βουνό, με τα μπούτια να καίνε και τα γόνατα να ζορίζονται, δεν σκέφτηκα ποτέ να γυρίσουμε πίσω. Ακόμα και το σενάριο που είχαμε σκεφτεί στο βουνό, που έλεγε ότι όταν τελειώσουμε με την ανάβαση να βάλουμε κάτω το χρόνο και τα κουράγια μας και να δούμε αν μας παίρνει να ολοκληρώσουμε το σχέδιο μας και αν όχι να επιστρέψουμε πίσω κατεβαίνοντας ότι ανεβήκαμε, απορρίφθηκε χωρίς να συζητηθεί καν. Δεν πολυγουστάρουμε να μας κάνει κουμάντο ο χρόνος και όταν έχουμε σκεφτεί ότι θα δούμε ‘αυτά’, θα δούμε ‘αυτά’.

Ποταμός που χύνεται μέσα στην Καραϊβική…

Μακάρι να είχαμε λίγο περισσότερο χρόνο για να κάνουμε και μια βουτιά…

Άλλος ένας ποταμός που χύνεται στην Καραϊβική…

Και άλλη μια παραλία που θα θέλαμε να κάνουμε μια βουτιά…

Κουβανός εργάτης με τον οποίο κατάπιαμε λίγα μέτρα δίπλα δίπλα…

Άλλο ένα παραδισένιο κολπάκι που σχηματίζεται σε σημείο που κάποιο ποτάμι χύνεται στην Καραϊβική…

Όνειρο…

Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο Ήλιος εγκαταλείπει. Τα επόμενα 1-2 ποτάμια με τα υπέροχα κολπάκια τους δεν θα μπορέσουμε να τα έχουμε σε φωτογραφία. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το σοβαρό της υπόθεσης είναι ότι πρέπει να έχουμε ακόμα 20 χιλιόμετρα πετάλι περίπου. Τα ποδήλατα εννοείται δεν διαθέτουν το παραμικρό φως. Όταν ο Γιαννάκος μας έφερνε φωτάκια από το Amsterdam που μπορείς να τα πάρεις και να τα βάλεις όπου θες χωρίς να χρειάζεσαι εργαλεία, κωλογουστάραμε. Αλλά τι σόι κομπάρσοι θα είμασταν άμα είχαμε φροντίσει να τα πάρουμε μαζί μας; Ο κοντούλης κάνει κίνηση ματ. Κρατάει μαζί του ένα φακό κεφαλής. Έτσι, μπαίνω εγώ μπροστά και μένει από πίσω ο Ράκος για να διαθέτουμε έστω ένα κωλοφάναρο. Τουλάχιστον να μας βλέπουν. Μετά από λίγη ώρα, έχουμε πλέον να κάνουμε με το μαύρο σκοτάδι. Έχουν περάσει και μόλις λίγες ημέρες από την υπερπανσέληνο, το φεγγάρι δεν έχει να δώσει τίποτα από φωτισμό. Λάμπες στο δρόμο δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα. Πλέον δεν βλέπουμε ούτε τη μύτη μας. Το μόνο που σώζει την κατάσταση είναι όταν έρχεται κάποιο αυτοκίνητο οπότε με τα φώτα του θα δούμε λίγο τη φάση του δρόμου και όταν μας προσπεράσει θα έχουμε για οδηγό το κωλοφάναρά του έστω και για λίγη ώρα. Όταν έρχεται αυτοκίνητο από την αντίθετη πλευρά, η φάση γίνεται επικίνδυνη. Τρώμε στη μάπα μεγάλη σκάλα από προβολείς μιας και δεν είμαστε ορατοί για να μας δουν και να παίξουν μικρή σκάλα και πραγματικά χάνουμε την όραση μας. Φαντάσου από εκεί που είσαι στο μαύρο σκοτάδι, να φας προβολείς στη μάπα για 10 δευτερόλεπτα. Κάνουμε πετάλι κυρίως με την αίσθηση του χώρου. Μια δυο φορές έφυγα από το οδόστρωμα και έπιασα …πρασινάδες. Η φάση είναι διαστημική εντελώς. Πετάλι στο διάστημα για άλλη μια φορά ο Ράκος κι ο Σταυράκος. Πραγματοποιούμε μια στάση γιατί ο Ράκος έχει τριπάρει με τα σκοτάδια και έχει αφυδατωθεί και για άλλη μια φορά δεν έχουμε νερά. Δεν είμαστε πολύ μακριά από τον προορισμό μας.

Άλλος ένας πωλητής φρούτων πάνω στο δρόμο στον οποίο κάναμε μια στάση για φωτογραφία και μας κέρασε ένα φρούτο που δεν έχω ξαναφάει ποτέ, δεν θυμάμαι ούτε το όνομα του αλλά ήταν τόσο νόστιμο….

Αισθάνομαι ένα τσίμπημα στο γόνατο και μου δημιουργείται μια μικρή νευρικότητα ενώ κάνω πετάλι. Βρισκόμαστε και πάνω από το φράγμα των 100 χιλιομέτρων και η κούραση είναι δεδομένη. Αγωνιώ να πετύχω και πάλι μπροστά μου την ταμπέλα που είχαμε στρίψει το πρωί για το Topes de Collantes. Αυτό θα σημάνει ότι ο κύκλος έχει ολοκληρωθεί και θα έχουμε μόνο 4-5 χιλιόμετρα ποδήλατο για να μπούμε μέσα στην πόλη. Με όλη αυτή την κούραση, τρίπιος από τη διαστημική κατάσταση με τα σκοτάδια, έχω βάλει το κεφάλι κάτω και δίνω πόνο στο πετάλι μέχρι να βρεθώ σε αυτό το σημείο.

12 ώρες μετά…. Στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε το πρωινό γαμήσι…

Ξέρουμε πλέον πολύ καλά και οι 2 ότι έχει μείνει μόνο η ουρά. Είναι η ώρα που αρχίζουμε και φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια πάνω στα ποδήλατα μας. Η ώρα που υπερτονίζουμε το κομπαρσιλίκι που επιχειρήσαμε και σήμερα και το φέραμε εις πέρας. Η ώρα που υπερχειλίζουν τα καζάνια της αμοιβαίας περηφάνιας και του ποδηλατικού σεβασμού. Η ώρα που πρέπει να σχεδιάσουμε το τελευταίο βήμα άλλης μίας βόλτας. Το γεύμα των πρωταθλητών. Δεν βλέπω την ώρα να κάτσουμε στην αυλή μας και να αρχίσουμε να χαχανίζουμε. Μπαίνουμε στην πόλη, εφοδιαζόμαστε το γεύμα των πρωταθλητών και φεύγουμε για αυλή. Η νοικοκυρά του σπιτιού μας ανοίγει και έκπληκτη βλέπει τους 2 τύπους που είχαν φύγει με τα ποδήλατα στις 7.30 το πρωί και γυρνάνε εμφανώς ταλαιπωρημένοι στις 8.30 το βράδυ. Στην ανακοίνωση της βόλτας μας, η αντίδραση της ήταν πανόμοια με την αντίδραση όσων Κουβανών είχαμε πει τι θέλουμε να κάνουμε με τα ποδήλατα μας. Σηκωμένα φρύδια, γουρλωμένα μάτια, κρεμασμένο σαγόνι και αναφώνηση…. ‘locos!’.

Την ιδρώσαμε τη φανέλα....

Locos, ναι. Έτσι γουστάραμε. Θα σκάγαμε αν δεν κάναμε μια ποδηλατική τρέλα στην Κούβα. Τελικά αποδείχτηκε το μεγαλύτερο κομπαρσιλίκι που έχουμε κάνει ποτέ. Ήταν μια βόλτα στην οποία τα πάντα ήταν διαφορετικά από όλες τις προηγούμενες. Άλλη χώρα, άλλη ήπειρος. Όχι Δευτέρα αλλά Σάββατο. Σε τροπικό κλίμα μέσα στη ζούγκλα. Χωρίς τη Νταλίκα και τον Ζιντάν αλλά με την Κέλλυ και τον Καμίλο. Με μπύρα Bucanero, την επίσημη αγαπημένη αυτών των διακοπών και με γεύμα πρωταθλητών από φαστφουντάδικο που ανήκει στο δημόσιο. Ήταν όλα διαφορετικά και τα περισσότερα πρωτόγνωρα για εμάς. Μόνο ένα ήταν ίδιο. Η καύλα και το πάθος μας να πάμε να βγάλουμε την ψυχή μας στο πετάλι είτε πάνω στα βουνά, είτε μέσα στη ζούγκλα, είτε δίπλα στη θάλασσα. Να ζήσουμε μια εμπειρία που θα έχουμε να θυμόμαστε και να λέμε για όλη μας τη ζωή. Με τα ποδήλατα!!!

Η βολτίτσα μας στην Κούβα....

Η υψομετρική απεικόνιση της βόλτας...

Υ.Γ: Η βόλτα αυτή είναι αφιερωμένη στον Γιαννάκο. Στο επόμενο ταξίδι μαζί φίλε!!!
Υ.Γ 1: Το κείμενο αυτό γράφτηκε και ανέβηκε στην Κούβα. Η γραφή του ήταν κάτι που ήθελα να κάνω εδώ για να έχω όσο το δυνατόν πιο πρόσφατα τα ερεθίσματα αυτής της εμπειρίας. Το ανέβασμα του δε, ήταν μια περιπέτεια παρόμοια με αυτή της βόλτας μιας και το ίντερνετ στην Κούβα είναι πολύ αργό, το βρίσκεις σε ορισμένα σημεία στην πόλη και κοστίζει κάπου στα 2 ευρώ την ώρα. 
Υ.Γ 2: R.I P Fidel Castro. Μετά από την εμπειρία της Κούβας, δημιουργήθηκαν κάποιες ενστάσεις οικονομικο-κοινωνικο-πολιτικές στα μυαλά μας σχετικά με τον σοσιαλισμό που έχει καταφέρει -κάτω από όχι απόλυτα φυσιολογικές συνθήκες- ο Fidel στην Κούβα. Ήταν όμως από τους πρωτοπόρους της επανάστασης. Κατά μια έννοια, είμαστε τυχεροί που θα βρισκόμαστε στην Αβάνα τη μέρα που η Κούβα θα του πει το τελευταίο 'αντίο'.

Ερασιτεχνική Αθλητική Ομάδα Ζωή Ποδήλατο….

Στα καλύτερα φίλε μου!

Κι ένα κομματάκι σε ρυθμούς Κούβας....